ابوعبدالله جعفر بن محمد حسنی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
جعفر بن محمد حسنی (
۲۲۴-
۳۰۸ق) از محدثان
قرن سوم و چهارم هجری قمری و از نوادگان
امام حسن (علیه‌السلام) بود در بین طالبیان سخصی موجه و میان
شیعیان به اعتماد شناخته می‌شد.
ابوعبدالله جعفر
بن محمد
بن جعفر طالبی
علوی حسنی به سال ۲۲۴ هجری در شهر
سامرای عراق به دنیا آمد.
او از نوادگان امام حسن مجتبی (علیه‌السلام) بود
و در میان طالبیان، شخصی موجه به شمار می‌رفت.
ابوعبدالله در دوران زندگی خود از کسانی چون
محمد بن علی بن خلف عطار و
عمر بن علی فلاس حدیث شنید.
و خود
محدث بزرگی شد و در میان
شیعیان به اعتماد شناخته شد. حسنی احادیث شنیده خویش را که از واسطه‌های اندکی برخوردار بود، به دیگران نیز منتقل می‌کرد.
ابوبکر شافعی و
ابوالمفضل شیبانی از شاگردان روایی اویند.
آثار جعفر حسنی:
کتاب الصخرة و البئر
و التاریخ العلوی است.
سرانجام ابوعبدالله به روز چهارشنبه اول ماه
ذی قعده سال ۳۰۸ هجری از دنیا رفت و در روز پنجشنبه به خاک سپرده شد.
درباره سال درگذشت وی اختلاف است؛ برخی آن را سال
۳۲۰ و برخی دیگر
۳۵۸ و برخی حتی
۳۸۰ هجری
(دیگر منابع:
). گفته‌اند که البته پذیرش دو قول اخیر با توجه به سال ولادت وی، چندان پذیرفتنی به نظر نمی‌رسد.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، برگرفته از مقاله «جعفر حسنی»، ج۲، ص۱۵۶.
