ابورافع
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ابورافع
اسلم قبطی بریه (پیش از
اسلام ـ ۴۰ هـ)،
صحابی معروف، آزاد کرده و مولای
پیامبر اسلام (صلی‌الله‌علیه‌واله‌و‌سلم) و از اصحاب
امام علی و
امام حسن (علیهما
السّلام) بود، که
نجاشی او را در زمره سلف صالح برشمرده است. وی از محدثان
ثقه و
شیعه در
قرن اول هجری قمری به‌شمار می‌رود.
ابورافع (د پس از ۴۰ق/۶۶۰م)، از قبطیان
مصر و اهل
مدینه به حساب می‌آمد.
صحابی پیامبر (صلیاللهعلیهوآله
وسلّم)،
امام علی و امام
حسن (علیهما
السّلام) بود.
درباره نام او اختلاف نظر است و در کتاب‌های گوناگون نام‌هایی چون
اَسْلَم، ابراهیم، ثابت، هرمز، سِنان، قَرَمان، صالح، یزید، یَسار و عبدالرّحمن را برای او یاد کرده‌اند، ولی بیش‌تر نام او را
اسلم دانسته‌اند. ابورافع نخست
برده عباسِ بن عبدالمطلب بود. عباس او را به پیامبر (صلیاللهعلیهوالهو
سلم) بخشید. چون ابورافع خبر
مسلمان شدن عباس
بن عبدالمطلب را به پیامبر داد، رسول اکرم (صلیاللهعلیهوالهو
سلم) او را به مژدگانی این پیام آزاد کرد.
ابورافع در
مکه پیش از
هجرت مسلمان شد.
ابورافع از محدثان ثقه و شیعه بود.
دو فرزند او عبیدالله و علی کاتب
امیرمؤمنان علی (علیه‌السّلام) بودند.
ابورافع از پیامبر، امام علی و
ابن‌مسعود روایت کرده است.
فرزندانش
عبیدالله و
حسن،
علی
بن حسین،
فضل بن عبیدالله و دیگران از او روایت نقل کرده‌اند.
او از جمله کسانی بود که برای فرار از
ستم کفّار قریش، با
جعفر بن ابی‌طالب به
حبشه مهاجرت کرد. تاریخ
اسلام آوردنِ او دانسته نیست، ولی گفته‌اند زمانی
مسلمان شد که هنوز مسلمانان به سوی
مسجدالاقصی نماز می‌گزاردند. مشهور است که ابورافع با پیامبر به مدینه هجرت نکرد، بلکه تا
جنگ بدر در مکه ماند و و پس از آن در مدینه به پیامبر پیوست، اما روایتی دیگر
ناقض این قول است.
پس از ورود به مدینه، پیامبر مولاه خود
سَلمی را به ازدواج او درآورد، و عبیدالله از او زاده شد.
ابورافع پس از مهاجرت به مدینه، در همه جنگ‌ها حضور داشت و از نزدیکان و یاران پیامبر
اسلام (صلیاللهعلیهوالهو
سلم) به شمار می‌رفت،
چنانکه حضرت رسول درباره او فرمود: «هر پیامبری امینی دارد و امین من ابورافع است.» ابورافع پس از درگذشت پیامبر، ملازمت امام علی (علیه
السلام) را اختیار کرد و همراهش بود تا
خلافت به وی رسید. وقتی
معاویه در
شام و
طلحه و
زبیر در
بصره با خلافت امام علی (علیه
السلام) به مخالفت برخاستند، ابورافع گفت که پیامبر
اسلام این واقعه را پیش از این به او خبر داده و فرموده بود که علی (علیه
السلام) بر حق است و مخالفان او بر باطلند.
او در ۸۵ سالگی زمین و خانه‌اش را در
خیبر و مدینه فروخت و در رکاب امام علی (علیه
السلام) به
کوفه مهاجرت کرد.
در همین اوقات بود که می‌گفت «سپاس خدای را که به منزلتی دست یافتم که هیچ‌کس به آن نرسید، زیرا دو
بیعت کردم: عقبه و رضوان؛ و به سوی دو
قبله نماز گزاردم و سه‌بار هجرت کردم».
او در کوفه از سوی امام علی (علیه
السلام) به خزانه‌داری بیت‌المال منصوب شد و دو فرزندش عبیدالله و علی نیز به دبیری امام پرداختند. براساس روایتی، ابورافع تا روزگار
امام حسن (علیه‌السلام) زنده بود و پس از
شهادت امیرالمؤمنین (علیه
السلام) همراه امام
حسن (علیه
السلام) به مدینه بازگشت. اگر این روایت درست باشد باید پنداشت که در آن هنگام سن او از ۹۰ در گذشته بود. پس از بازگشت به مدینه، چون ابورافع قبلاً زمین و خانه خود را فروخته بود، امام
حسن (علیه
السلام) نیمی از خانه امام علی (علیه
السلام) و یک قطعه زمین در اطراف مدینه به اقطاع به او داد
که پس از مرگ او، فرزندش عبیدالله آن را به ۱۷۰۰۰۰ (احتمالاً درهم) بفروخت.
ابورافع به جمع‌آوری و تدوین و تبویب احادیث همت گماشت و کتاب السنن و الاحکام و القضایا را که نخستین کتابِ فقهی بود، گردآوری کرد.
ظاهراً در تاریخ
اسلام، او نخستین کسی است که کتاب فقهی نوشته است.
این کتاب شامل باب‌های: نماز،
روزه،
حج،
زکات و
قضاء است و در آن از امام علی (علیه
السلام)
روایت شده است. از ابورافع روایت‌های فراوانی به وسیله فرزندان و همسرش
سَلْمی و دیگران نقل شده است.
مسلمانان و به ویژه
شیعیان او را در شمار راویان ثقه نهاده‌اند.
در مورد تاریخ درگذشت ابورافع اختلاف است. برخی مرگ او را در سال شهادت امام علی (علیه
السلام) نوشته‌اند.
واقدی می‌گوید: او کمی پیش از
عثمان یا کمی بعد از او درگذشته است. برخی نیز تاریخ مرگ او را در روزگار خلافت امام علی (علیه
السلام) دانسته‌اند،
ابورافع در سال ۴۰ هـ در کوفه
یا مدینه
از دنیا رفت، اما چنانکه اشاره شد یکی از روایات
نجاشی بر پیوند او با امام
حسن (علیه
السلام) تأکید دارد.
دانشنامه بزرگ اسلامی، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، برگرفته از مقاله «آل ابی‌رافع»، ج۱، ص۳۵۳. پژوهشگاه فرهنگ و معارف
اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان
اسلامی، ج۱، ص۱۷۵، برگرفته از مقاله «ابورافع
اسلم قبطی بریه».
