امیر ابودلف بن ادریس بنعیسیبنمعقل عجلی، در زمره کُتّاب و نویسندگان بود، گویند در مکتب، هم درس ابومسلم عبداللّه بن مسلم خراسانی بوده، در زمان مامون الرّشید در اصفهان، صاحب منصب و جاه بود، خلیفه بر وی غضب کرد، و او را به شامتبعید نمود. ازجمله اشعار او است: "اقول و اکناف الجزیره بیننا و سهبٌ تردّی آلها بملائها ••• سقی اللّه غیثا اصفهان و اهلها عزالی آلت لا تضنّ بمائها ••• احبّ الصّباتینی هوای الی الصّبی الآن اسمها ضاحی اسمها فی بنائها". در کتاب محاسن اصفهان از دو قصیده دیگر او درباره اصفهان، جمعا سیزده بیت نقل کرده است.
