آل خُجَند،(خجندیان)، خاندانی از علمای شافعی و مشهور در سیاست، از نیمه دوم سده پنجم تا سده هفتم که اغلب در اصفهان بودند. نخستین فرد مشهور این خاندان، ابوبکر صدرالدین محمدبن ثابت بن حسن بود.
خواجه نظام‌الملک، وزیر معروف سلجوقیان (متوفی ۴۸۵)، شیفته کلام او شده و وی را از مرو به پایگاه فقهی و علمی‌اش، اصفهان، آورد و محمدبن ثابت منصب تدریس در نظامیه آن شهر را، که به نام وی صدریه خوانده شد، عهده‌دار گردید. او در اصفهان اعتبار بسیار کسب کرد و امامتشافعیان شهر به وی رسید. محمدبن ثابت فقه و حدیث را علاوه بر پدرش، از علمایی چون ابوالحسن علی بناحمد استرآبادی، عبدالصمد بن نصر عاصمی و ابوسهل احمدبن علی ابیوردی آموخته بود. محمدبن ثابت فقیهی مبرِّز بود و در علم مناظره، اصول، حدیث و وعظ تبحر داشت. نظام الملک همواره به زیارت او می‌رفت
