ابوالفضل احمد بن معذّل عبدی بصری
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ابوالفضل احمد
بن معذّل بن غیلان بن حکم عبدی
بصری (م ۲۴۰ هـ)، از فقهای مالکی، شاعر و از متکلمان معتزله به شمار آورده شده است.
ابوالفضل احمد
بن معذّل بن غیلان بن حکم عبدی
بصری، در اصل کوفی بود، اما به جهت سکونت در
بصره، از مردمان
بصره شمرده می‌شد.
عبدی از فقهای مالکی بود و دیگران را نیز به عمل به
فقه مالکی دعوت می‌کرد.
افزون بر
فقه و
حدیث، شاعری توانا، فصیح و زبان‌آور بود و به روش کهن شعر می‌سرود.
برخی از اشعار او در زمینه
حکمت و
زهد بود.
ذهبی وی را در زمره متکلمان معتزله به شمار آورده است.
ابوالفضل برخلاف برادر خود، عبدالصمد مردی شریف، بزرگوار و نیک نام بود و به پارسایی شهرت داشت.
اهل
بصره به سبب کثرت عبادت و زهد، او را راهب می‌خواندند.
احمد عبدی فقه را نزد بزرگانی چون
عبدالملک بن ماجشون و
محمد بن مسلمه فرا گرفت.
از کسانی مانند
بشر بن عمر زهرانی حدیث روایت کرد.
از وی افرادی چون
اسماعیل بن اسحاق قاضی،
حماد بن اسحاق و
یعقوب بن شیبه سدوسی حدیث روایت کرده و فقه آموخته‌اند.
احمد عبدی به سال ۲۴۰ هـ از دنیا رفت.
ابن‌ندیم می‌نویسد: علاوه بر سروده‌های اندکی که از احمد عبدی بر جای مانده، دارای کتاب‌های فضائل القرآن و احکام القرآن بوده است.
العله،
الحجه و الرساله هم از دیگر تالیفات اوست.
برای مطالعه بیشتر به منابع زیر مراجعه شود.
پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، ج۱، ص۱۴۴، برگرفته از مقاله «ابوالفضل احمد
بن معذّل عبدی
بصری»
