ابوالعباس احمد بن محمد دینوری
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ابوالعباس احمد بن محمد دینوری (م. پس از
۳۴۰ق) از زاهدان و
صوفیان برجسته
قرن چهارم هجری قمری بود. او به فضل و کمال علمی و معنوی شناخته می‌شد و در
نیشابور و
سمرقند به موعظه و تعلیم می‌پرداخت. وی پس از سال ۳۴۰ هجری قمری در سمرقند درگذشت.
وی همچنین عالم و صاحب فضل و کمال بود.
ابوالعباس (ابوالحسن) احمد
بن محمد دینوری، ظاهراً اهل دینور و از زاهدان و صوفیان و از شاگردان صوفی معروف
ابوحمزه محمد بن ابراهیم بزّار بغدادی(م.
۲۶۹ق) بوده است.
با
ابومحمد جریری،
یوسف بن حسین و
ابوالعباس بن عطا مصاحبت داشت و
ابوبکر محمد بن احمد بن ابراهیم و
عبدالله بن علی طوسی نیز از وی روایت کرده‌اند.
همچنین
سُلَمی (م.
۴۱۲ق) برخی از سخنان و‌اندرزهای وی را نقل کرده است.
کتاب‌های
- الابدال
- و مواطن العباد آثار اوست.
دینوری مدتی در نیشابور به موعظه اشتغال داشت، سپس از نیشابور به سمرقند کوچ کرد و پس از سال ۳۴۰ هجری در همانجا درگذشت.
(دیگر منابع:
)
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، برگرفته از مقاله «احمد دینوری»، ج۲، ص۹۴.
