علی بن ابراهیم تجانی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ابوالحسن علی بن ابراهیم تجانی از افراد مشهور
خاندان تجانی و
فقیه و ادیب و کاتب و از شعرای خوش قریحه بود.
او در ۶۳۵ در
تونس به دنیا آمد.
دروس مقدماتی را نزد نیای مادریاش، قاضی
ابوالقاسم جُمَحی و پدرش، ابراهیم تجانی، فراگرفت
همچنین نزد استادانی چون
ابن ابّار و حازم قَرطاجِنی و
ابن غماز و
ابوعبداللّه سوسی تلمذ کرد.
او فقیه و ادیب و کاتب و از شعرای خوش قریحه بود و در سرودن اشعار، سریع البدیهه و حاضرجواب و شوخ طبع بود.
ابوالحسن علی تجانی پس از
مرگ استادش
ابن غماز قاضی و محدّث تونسی در ۶۹۳، اخبار و آثار وی را در کتابی به نام تسلیة القلب الحزین فی مراثی قاضی قضاة المسلمین گردآورد.
برخی مورخان، کتاب علامة الکرامة فی کرامة العلامة را اشتباهاً به وی نسبت دادهاند.
عَبدَری، نویسنده سفرنامهای معروف به رحلة العَبدری، ابوالحسن تجانی را بسیار ستوده و اشعاری از وی نقل کرده و تأکید کرده است که بیشتر اعضای خاندان تجانی ادیب و
شاعر و دانشمندند و نیز بیشتر آنان، چه زن چه مرد، قریحه شعری دارند.
ابوالحسن تجانی دوازدهمین
معلم از خاندان تجانی بود که به تعلیم در
مسجد تونس پرداخت.
او در ۶۸۴ عازم
حج شد و مدتی ناخواسته در
طرابلس اقامت گزید و بعد از انجام
مناسک حج به تونس بازگشت و به تدریس مشغول شد و در
صرف و
نحو عربی سرآمد شد.
تجانی شاگردان بسیاری تربیت کرد که مشهورترین آنها محمد بن جابر وادی آشی مؤلف برنامج المحمدبن جابر وادی آشی و
ابومحمد عبداللّه تجانی نویسنده سفرنامه معروف رحله و عبدالواحد
محمد بن طواح مؤلف سبک المَقال لفک العقال بودند.
ابوالحسن تجانی در ۷۱۳ و به روایتی در پانزدهم
صفر وفات یافت.
دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «خاندان تجانی»، شماره۳۲۸۰.