ابوالحسن احمد بن سیار مروزی سیاری
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ابوالحسن احمد بن سیار مروزی سیاری (حدود ۲۰۰-۲۶۸ هـ)، از فقهای شافعی و از علمای حدیث در
قرن سوم هجری قمری بود.
ابوالحسن احمد بن سیار بن ایوب مروزی سیاری، خود وی اهل
مرو، و مادرش از کنیزان
مامون عباسی (خلافت ۱۹۸-۲۱۸ هـ) بود.
گویا وی نخست در
خراسان دانش آموخته و پس از گذراندن مراحلی چند وارد
بغداد شده است.
افزون بر خراسان و بغداد، به سرزمین‌های دیگری چون
حجاز،
شام و
مصر نیز سفر کرده و از علما و دانشمندان آن دیار نیز بهره برده و دانش رایج روز را فرا گرفته است.
به گفته
ذهبی، سیاری از پیشوایان علمای حدیث در علم و ادب و پرهیزگاری بود و به روزگار خویش با
عبدالله بن مبارک مقایسه می‌شد.
ابن‌حجر می‌نویسد که وی از ترویج‌دهندگان
فقه شافعی در خراسان به شمار می‌رفت.
اتابکی نقل کرده که علما بر صداقت و وثاقت وی اتفاق دارند.
از سیاری فتاوای نادری نقل شده و گویا جز وی ناقلی ندارد از جمله آنها، فتوا به وجوب
اذان برای
نماز جمعه و وجوب بالا بردن دست به هنگام
تکبیرة الاحرام است.
تاریخ دقیق ولادت احمد سیاری روشن نیست، اما از آنجا که مدت عمر او را هفتاد سال نوشته‌اند، می‌توان پنداشت ولادت او در حدود ۲۰۰ هـ بوده است.
احمد سیاری، از فقهای شافعی بود و از مشهورترین اساتید وی، کسانی چون
عفان بن مسلم،
سلیمان بن حرب،
اسحاق بن راهویه و
یحیی بن بکیر را می‌توان نام برد.
سیاری پس از آنکه به کمال رسید، در بغداد مجالس تدریس بر پا ساخته و به ترویج
حدیث و اندوخته‌های خود پرداخت.
کسانی چون
زکریا بن یحیی سجزی،
عبدالله بن ناجیه،
یحیی بن محمد بن صاعد و
محمد بن نصر مروزی از شاگردان وی بوده و از او حدیث روایت کرده‌اند.
احمد سیاری، در نهایت در سال ۲۶۸ هـ از دنیا رفت.
آثار و تالیفات احمد سیاری عبارت‌اند از:
تاریخ مرو و فتوح خراسان.
برای مطالعه بیشتر به منابع زیر مراجعه شود.
پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، ج۱، ص۱۵۳، برگرفته از مقاله «ابوالحسن احمد بن سیار مروزی سیاری».
