ابهر (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اَبْهَر (به فتح الف و سکون باء) یکی از مفردات
نهج البلاغه، به معنای
رگی در
ستون فقرات می‌باشد که
حضرت علی (علیه‌السلام) در توصیف
مرگ از این واژه استفاده نموده است.
اَبْهَر (به فتح الف و سکون باء) به معنای رگی در ستون فقرات آمده است. چنان‌چه گفته می‌شود: «الابهر: عرق مستبطن الصلب اذا انقطع لم یبق صاحبه.»
از این جهت به دو رگ شریان و ورید (سیاهرگ و سرخرگ) قلب ابهران می‌گویند.
امام (صلوات‌الله‌علیه) در وصف مرگ فرموده ست: «کذلک حتّی یؤخذ بکظمه فیلقی بالفضاء منقطعا ابهراه هیّنا علی الله فناؤه و علی الاخوان القائه؛
آن‌چنان است تا این‌که از حلقومش گرفته و به فضا انداخته شود در حالی که هر دو رگش قطع شده (منظور مرگ است) و فنایش بر
خدا و کنار انداختن و
دفن کردنش بر برادران آسان باشد.»
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «ابهر»، ص۱۵۸.
