اُبَّهَت (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اُبَّهَت (بضم همزه و فتح باء و هاء) از
مفردات نهج البلاغه به‌معنای
عظمت و بزرگی است.
در کتاب «
نهج‌البلاغه» یاد شده، دو مرتبه در خصوص
اهل دنیا به کار رفته است.
این واژه (بضم همزه و فتح باء و هاء) به‌معنای
عظمت،
بهجت،
کبر و
نخوة است.
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام علی (علیه‌السّلام) در وصف
دنیا فرموده:
«كُمْ مِنْ واثِق بِها قَدْ فَجَعَتْهُ، وَ ذي طُمَأْنينَة إِلَيْها قَدْ صَرَعَتْهُ، وَ ذي أُبَّهَة قَدْ جَعَلَتْهُ حَقيراً.» یعنی «چه بسا کسی‌که به دنیا مطمئن بود که به فاجعه گرفتارش کرد و چه بسا صاحب آرامش که او را به
زمین زد و چه بسا صاحب عظمت و
تکبر که خوارش نموده است.»
و همچنین به
مالک اشتر می‌نویسد:
«وَ إِذا أَحْدَثَ لَكَ ما أَنْتَ فيهِ مِنْ سُلْطانِكَ أُبَّهَةً أَوْ مَخيلَةً، فَانْظُرْ إِلَى عِظَمِ مُلْكِ اللهِ فَوْقَكَ.» «اگر حکومتت بزرگ بینی یا عجبی در تو به وجود آورد، در بزرگی خدا که بالای سر توست بیاندیش.»
دو مورد از این کلمه در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «ابهت»، ص۲۳.
