ابن‌منده ابوعبداللّه محمد بن یحیی عبدی اصفهانی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ابن
منده محمد بن یحیی عبدی
اصفهانی، از
محدّثان اصفهان و بزرگان
خاندان ابن‌منده در
قرن سوم هجری بوده است.
ابوعبداللّه محمّد بن یحیی بن ابراهیم (
منده)
بن ولید
بن منده بن بطّه
بن استندر (فیروزان)
بن چهار بخت عبدی
اصفهانی (ح ۲۲۰-۳۰۱ق/۸۳۵ - ۹۱۴)، از
محدّثان و بزرگان مشهور
خاندان ابن‌منده در
قرن سوم هجری بوده است. وی در حدود ۲۲۰ق متولّد شد، و به
اصفهان و
عراق سفر کرد، و از محدّثان آن جا
حدیث نقل نمود و عدّه‌ای از محدّثین نیز از او
نقل حدیث نموده‌اند. وی در سال ۳۰۱ق
وفات یافت.
سپس در شمار اصحاب
احمد بن حنبل درآمد و از او روایت کرد.
همچنین از ابوکریب همدانی، هناد
بن سرّی،
محمد بن بشار، ابوسعید اشج و دیگران بهره برد.
جمعی از محدثان
مشهور از جمله ابوالشیخ
اصفهانی، ابوالقاسم طبرانی،
ابواحمد عسّال و نیز پسر خود وی اسحاق از او روایت کرده‌اند.
ابن‌خلکان
از کتابی با عنوان
تاریخ اصبهان تألیف وی نام برده که در حال حاضر اثری از آن در دست نیست.
مهدوی، سید مصلح‌الدین، اعلام اصفهان، ج۱، ص۲۲۶.
