شمس‌الدین ابوعبدالله محمد بن مفلح، سرسلسله و مهم‌ترین شخصیت خاندان اِبْن‌ِ‌مُفْلِح، می‌باشد؛ ابن‌مفلح نام افراد خاندانی از فقیهان حنبلی دمشق که در سده‌های ۸ -۱۱ق/۱۴-۱۷م دارای مقامات علمی و اجتماعی بوده‌اند. از نسبت رامینی و قانونی برای افراد این خاندان چنین برمی‌آید که اصل خاندان به فلسطین باز می‌گردد.
شمس‌الدین ابوعبدالله محمد بن مفلح (ح ۷۱۰-۷۶۳ق/ ۱۳۱۰-۱۳۶۲م)، سرسلسله و مهم‌ترین شخصیت این خاندان بود. از زندگی او اطلاع بسیاری نداریم. زرکلی (۷/۱۰۷) از منابع متقدم نقل کرده است که وی در بیت‌المقدس به دنیا آمد و همان‌جا رشد یافت. مشاهیری چون ذهبی و مزّی از مشایخ او بوده‌اند.
۱. الاداب الشرعیة الکبری، که در ۳ جلد در ۱۳۴۸- ۱۳۴۹ق/۱۹۳۰م در قاهره به چاپ رسیده است. این اثر از آن جهت که قطعاتی از کتاب مفقودِ الفنون ابن‌عقیل را دربردارد، حائز اهمیت است. ۲. الفروع فی الفقه الحنبلی، که یک بار در ۱۳۳۹ق/۱۹۲۱م؛ و بار دیگر به کوشش عبدالستار احمد فراج در ۱۳۸۸ق/۱۹۶۷م در قاهره به چاپ رسیده و یکی از مهم‌ترین منابع فقه حنبلی است.
