• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

ابن‌فرحون ابوالحسن نورالدین علی بن محمد

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف


ابوالحسن نورالدین علی بن محمد بن فرحون، یکی از شخصیت‌های خاندان اِبْن‌فَرْحون، می‌باشد؛ ابن‌فرحون عنوان افراد خاندانی از فقها و علمای مالکی ساکن مدینه می‌باشد.


ابوالحسن علی بن محمد بن فرحون بن محمد بن فرحون ملقب به نورالدین (۶۹۸-۷۴۶ق/۱۲۹۸-۱۳۴۵م).
وی در فقه و حدیث و فنون شعری تبحر داشت.

از مشایخ او می‌توان به زین‌الدین طبری، شمس‌الدین ذهبی، محمد بن عربشاه و ابن جابرِ وادی آشی اشاره کرد.
[۱] ابن فرحون، ابراهیم، الدیباج المذهب، ج۲، ص۱۲۴، به کوشش محمد احمدی ابوالنور، قاهره، ۱۹۷۲-۱۹۷۶م.


از شاگردان او تنها از ابوالعباس قباب یاد شده که در مغرب او را دیده بوده است.
[۲] ابن فرحون، ابراهیم، الدیباج المذهب، ج۲، ص۱۲۵، به کوشش محمد احمدی ابوالنور، قاهره، ۱۹۷۲-۱۹۷۶م.


علی بن فرحون پس از ۷۳۰ق برای کسب دانش بارها به مصر و مغرب و قدس و دمشق سفر کرد و صفدی
[۳] صفدی، خلیل، اعیان العصر، ج۳، ص۵۰۷.    
در ۷۴۱ق او را در دمشق ملاقات کرده است.

از گفته همو چنین برمی‌آید که وی در شعر تبحر داشته و در تصدیر و تعجیز لامیة العجم، سبکی را به کار برده که منحصر به او بوده است.
[۴] صفدی، خلیل، اعیان العصر، ج۳، ص۵۰۸.    

آثار خود وی نیز تأیید می‌کند که چیره دستی او در فنون شعری بیش از جنبه های دیگر بوده است.

۱. تاریخ الاخبار و التعریف بنسب النبی المختار، که نسخه ای از آن در رباط موجود است.
[۵] وکیل، مختار، فهرست المخطوطات المصورة (التاریخ)، ج۲، ص۱۳۱، قاهره، ۱۳۹۰ق/۱۹۷۰م.

۲. الزاهر فی المواعظ و الحکایات و الاحادیث و الذخائر، که نسخه‌هایی از آن در کتابخانه سلطنتی برلین و دیگر کتابخانه‌ها وجود دارد.
[۶] مجلة معهد المخطوطات العربیه، قاهره، ج۵، ص۲۲۳، ۱۳۷۹ق/۱۹۵۹-۱۹۶۰م.

۳. نزهة النظر و نخبة الفکر، که تصدیر و تعجیز و تذییلی بر لامیة العجم است و دو نسخه از آن در کتابخانه اسکوریال و خزانه آل محفوظ در عراق
[۷] مجلة معهد المخطوطات العربیه، قاهره، ج۶، ص۴۷، ۱۳۷۹ق/۱۹۵۹-۱۹۶۰م.
موجود است.
[۸] ابن فرحون، ابراهیم، الدیباج المذهب، ج۲، ص۱۲۵- ۱۲۶ برای دیگر آثار، به کوشش محمد احمدی ابوالنور، قاهره، ۱۹۷۲-۱۹۷۶م.

وی دیوان شعری نیز داشته
[۹] ابن‌حجر عسقلانی، احمد، الدرر الکامنه، ج۴، ص۱۳۷، حیدرآباد دکن، ۱۳۹۴ق/ ۱۹۷۴م.    
و پاره‌ای از اشعار او را سخاوی
[۱۰] سخاوی عبدالرحمان، التحفة اللطیفه، ج۲، ص۲۹۶.    
آورده است.

۱. ↑ ابن فرحون، ابراهیم، الدیباج المذهب، ج۲، ص۱۲۴، به کوشش محمد احمدی ابوالنور، قاهره، ۱۹۷۲-۱۹۷۶م.
۲. ↑ ابن فرحون، ابراهیم، الدیباج المذهب، ج۲، ص۱۲۵، به کوشش محمد احمدی ابوالنور، قاهره، ۱۹۷۲-۱۹۷۶م.
۳. ↑ صفدی، خلیل، اعیان العصر، ج۳، ص۵۰۷.    
۴. ↑ صفدی، خلیل، اعیان العصر، ج۳، ص۵۰۸.    
۵. ↑ وکیل، مختار، فهرست المخطوطات المصورة (التاریخ)، ج۲، ص۱۳۱، قاهره، ۱۳۹۰ق/۱۹۷۰م.
۶. ↑ مجلة معهد المخطوطات العربیه، قاهره، ج۵، ص۲۲۳، ۱۳۷۹ق/۱۹۵۹-۱۹۶۰م.
۷. ↑ مجلة معهد المخطوطات العربیه، قاهره، ج۶، ص۴۷، ۱۳۷۹ق/۱۹۵۹-۱۹۶۰م.
۸. ↑ ابن فرحون، ابراهیم، الدیباج المذهب، ج۲، ص۱۲۵- ۱۲۶ برای دیگر آثار، به کوشش محمد احمدی ابوالنور، قاهره، ۱۹۷۲-۱۹۷۶م.
۹. ↑ ابن‌حجر عسقلانی، احمد، الدرر الکامنه، ج۴، ص۱۳۷، حیدرآباد دکن، ۱۳۹۴ق/ ۱۹۷۴م.    
۱۰. ↑ سخاوی عبدالرحمان، التحفة اللطیفه، ج۲، ص۲۹۶.    


دانشنامه بزرگ اسلامی، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، برگرفته از مقاله «ابن‌ فرحون»، ج۴، ص۱۵۹۳.    




جعبه ابزار