ابوالسعادت محمد بن ابی‌البرکات، فقیهشافعی و قاضیمکه، یکی از شخصیت‌های خاندان ابن‌ظهیره می‌باشد؛ اِبْن‌ِ‌ظَهیره، عنوان افراد خاندانی از بنی‌مخزوم که در سده‌های ۹ و ۱۰ق/۱۵ و ۱۶م به شهرت رسیدند و درمکه عهده‌دار افتاء، قضا و تدریس بودند.
وی از استادش گیلانی و دیگران اجازه افتاء و تدریس یافت و در ۸۱۲ق به جای پدر به قضای مکه منصوب شد. در ۸۲۰ق خطیب آنجا گردید و چون با او مخالفت شد، از تصدی آن سرباز زد. سپس در ۸۲۲ق به جای خطیب ابن محب‌الدین ابوالفضل نویری به نظارت مسجدالحرام و امور حسبه درمکه تعیین شد و پس از عزل و نصبی چند و وفات رقیبش ابوالفضل در ۸۲۷ق به قاهره مسافرت کرد و به همان وظایف پرداخت. لیکن به زودی برای کسب مقام قضا به مکه بازگشت و بازپس از عزل و نصبی چند درربیعالثانی ۸۴۶ از قضای مکه کناره گرفت و به مدینه رفت. در آنجا به تدریس فقه و اصول و دیگر علوم پرداخت و بارها به قضا منصوب شد و به هنگام مرگ نیز در مسند قضا بود.
سخاوی که ابوالسعادت را بسیار ستوده، او را در ۸۵۶ق درمکه دیده و از محضر او بهره برده است. همو با استناد به گفته ابن‌حجر و بساطی، ابوالسعادت را رئیس مکه و شیخ حجاز و بلاد مجاور آن و یگانه فقیه شافعی‌مذهب آن دیار خوانده است.
