ابن‌رفعه نجم‌الدین ابوالعباس احمد بن محمد انصاری
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اِبْن‌ِ رِفعه، نجم
الدین ابوالعباس احمد بن محمد بن علی بن مرتفع انصاری (۶۴۵ -۷۱۰ق/۱۲۴۷-۱۳۱۰م)، ملقب به شیخ الاسلام، فقیه
شافعی است.
کنیه ابویحیی که در برخی از منابع متأخر
آمده ممکن است تحریف ابوالعباس باشد و مشکل بتوان آن را کنیه دوم وی شمرد. نسبت انصاری که
اسنوی برای وی ذکر کرده، می‌تواند دال بر این نکته باشد که نسب وی به انصاری که به مصر
مهاجرت کردند، باز می‌گردد.
انتساب لقب بخاری به ابن رفعه توسط ابن عماد
بسیار غریب و دور از ذهن است. وی در مصر
در شهر فسطاط (مجاور قاهره) زاده شد
و چون بسیار کم سفر بود، بیشتر عمر خود را در فسطاط و قاهره سپری کرد. به گفته ابن حجر وی یک بار در ۷۰۷ق/۱۳۰۷م به سفر
حج رفته و مدتی نیز برای تصدی منصب
قضا در «واحات» در غرب مصر اقامت گزیده است.
وی در اواخر عمر دچار درد مفاصل شدیدی شد ولی با همان حال به کار مطالعه ادامه می‌داد.
وی سرانجام در موطن خود وفات یافت.
و پیکر وی به قرافه در حومه قاهره که قبر
امام شافعی نیز در آن‌جا قرار دارد منتقل شد و در آن‌جا دفن گردید.
ابن رفعه
فقه شافعی را از استادانی چون سدیدالدین و ظهیرالدین تَزْمَنْتی، شریف عباسی، ضیاء قنائی، ابن رزین، ابن بنت الاعزّ و ابن دقیق العید فرا گرفته و از مشایخی چون محیی
الدین دمیری و علی بن محمد صواف
حدیث شنیده است.
شمس
الدین ذهبی، تقی
الدین سبکی، ضیاء
الدین مناوی، عمادالدین‌ِ بِلْبِیْسی و شمس
الدین ابن لبّان از جمله مشهورترین شاگردان وی در فقه بوده‌اند.
ابن رفعه در
فقه شافعی مقام ویژه‌ای داشت. یافعی
او را پرچمدار فقه
شافعی در عصر خود خوانده و سبکی
و اسنوی
او را
شافعی زمان لقب داده‌اند. وی در میان
شافعیان به عنوان فقیه مطلق
شهرت یافته و این لقب برای او علم گشته بود.
تسلط و احاطه وی بر فقه
شافعی به قدری بود که به آن مثل زده می‌شد.
برخی از نویسندگان
شافعی به خصوص سبکی
در مدح او به راه مبالغه رفته‌اند. ابن رفعه احاطه فراوانی بر نصوص
فتاوی شافعی داشت. وی از حافظه‌ای قوی بهره‌مند بود و اقوال فقهای
شافعی را که به طور پراکنده در غیر مظان خود آمده بود در ذهن حاضر داشت
تا حدی که برخی از معاصرین وی اظهار می‌داشتند ابن رفعه بیش از آنکه اهل
بحث باشد اهل نقل است.
وی در مواردی مشایخ
شافعی متقدم را در عدول از رأی
شافعی مورد
تخطئه قرار داده است.
با این حال او خود فتاوی
شاذ و منفرد بسیار داشت. از جمله اینکه می‌گوید: اگر فرد مسلمانی از دنیا برود و وارث مرتدی داشته باشد، فرد
مرتد در صورت بازگشت به
اسلام از او
ارث می‌برد که این رأی را برخلاف
اجماع دانسته‌اند و دیگر اینکه عدم اشتراط «
عقل » را در
احصان زانی بعید ندانسته است.
بجز این موارد کلی ابن رفعه در مورد مسائل جزئی مربوط به زمان خود نیز فتاوی شاذ و غریبی داشته است. از جمله هنگامی که مردم قاهره در ۷۰۲ق شهر را
تزیین کرده بودند، وی نظر به آن زینتها را
حرام دانست
و نیز در زمانی که
یهودیان و
مسیحیان مصر توسط مردم مورد بغض قرار گرفته بودند، تخریب کنایس یهودیان و مسیحیان را جایز دانست و در مواردی نیز به این فتوی عمل شد.
ظاهراً ابن رفعه کتاب النفائس خود را در
اثبات همین فتوی در ۷۰۷ق تألیف کرده است.
وی علاوه بر فقه در
اصول و ادبیات و نیز در مناظره مهارت داشت و کمتر کسی را تاب مقاومت در برابر او بود.
ظاهراً در فاصله سالهای ۷۰۵-۷۱۰ق، یعنی از سال ورود
ابن تیمیه به مصر تا وفات ابن رفعه، وی با ابن تیمیه مناظره‌ای داشته است.
که موضوع آن بر ما معلوم نیست، اما با بررسی اوضاع سیاسی آن دوران می‌توان حدس زد که این مناظره در ۷۰۸ یا اوایل ۷۰۹ق/۱۳۰۸ یا ۱۳۰۹م در دوران حکومت کوتاه بیبرس که مخالف سرسخت ابن تیمیه بود، و به خواست وی، انجام شده باشد. شوکانی
ضمن تکیه بر اینکه ابن رفعه تنها در
فقه شافعی تبحر داشته و حتی در فقه نیز تنها یک
مقلد بوده، وی را به خاطر اینکه در مقام مناظره با مجتهدی چون ابن تیمیه برآمده به صراحت سرزنش کرده است.
ابن رفعه در مدرسه معزیه، و طیبرسیه کرسی تدریس داشت
و به طور پراکنده برخی از مناصب حکومتی را پذیرفت. مدتی به عنوان
قاضی «واحات» در بخش غربی مصر، و پس از آن به سمت «امین حکم» مصر برگزیده شد. جمعی از مخالفان او
شهادت دادند که وی عریان وارد حوض مدرسه شده است و به همین جهت «نایب حکم» او را از
عدالت ساقط دانست، ولی قاضی مصر
حکم نایب را لغو کرد. مدتی بعد وی به عنوان نایب حکم مصر انتخاب شد، اما چندی بعد به دلایلی نامعلوم از منصب خود استعفا داد. سپس متولی امور حسبه در مصر شد و تا پایان عمر در این منصب باقی ماند.
ابن رفعه علاوه بر فعالیت عملی در شئون مختلف حکومتی به خصوص
قضا و امور
حسبه ، به کار تألیف در این زمینه‌ها نیز پرداخته است.
چاپی: الایضاح و التبیان فی معرفة المکیال و المیزان. این کتاب در ۱۹۸۰م در مکة مکرمه توسط مرکز البحث العلمی و به کوشش محمد اسماعیل خاروف به چاپ رسیده است.
خطی: ۱. کفایة النییه فی شرح التنبیه، که نسخه‌های متعددی از آن در کتابخانه‌های جهان
موجود است. این کتاب شرحی مفصل بر کتاب التنبیه ابو اسحاق شیرازی در
فقه شافعی است و
شهاب الدین ابن نقیب آن را در اثری تحت عنوان تسهیل الهدایة تلخیص کرده است.
اسنوی نیز کتابی در نقد کفایة تحت عنوان الهدایة الی اوهام الکفایة داشته است.
۲. المطلب العالی فی شرح وسیط الامام الغزالی.
ابن رفعه در شرح
الوسیط غزالی ابتدا ۳ ربع آخر کتاب را شرح کرده و سپس به شرح ربع اول آن پرداخته، لیکن عمر وی کفاف اتمام ربع اول را نداده است و به همین سبب ضمن وصیتی از نورالدین بکری خواست تا آن را تکمیل کند، اما او نیز موفق به این کار نشد و بخش ناقص کتاب توسط نجم
الدین قمولی به نحو مطلوبی به انجام رسید.
کتاب المطلب العالی از کتب مفصل و رایج فقه
شافعی به شمار می‌رفته است.
۳. النفائس فی هدم الکنائس
که ظاهراً ابن رفعه آن را در ۷۰۷ق تألیف کرده است.
۴. بذل النصائح الشرعیة فیما علی السلطان و ولاة الامور و سائر الرعیة، در کتب متقدم ذکری از این کتاب دیده نمی‌شود.
۵. بغدادی کتابی با نام الرتبة فی الحسبة به وی نسبت داده است.
(۱) ابن حجر عسقلانی، احمد، الدرر الکامنة، حیدرآباد دکن، ۱۳۹۲ق/ ۱۹۷۲م.
(۲) ابن شاکر کتبی، محمد، عیون التواریخ، نسخه عکسی موجود در کتابخانه مرکز.
(۳) ابن عماد، عبدالحی، شذرات الذهب، قاهره، ۱۳۵۱ق.
(۴) احمد، سالم عبدالرزاق، فهرس مخطوطات مکتبة الاوقاف العامة فی الموصل، موصل، ۱۳۹۵ق/۱۹۷۵م.
(۵) ازهریه، فهرست.
(۶) اسنوی، عبدالرحیم، طبقات الشافعیة، به کوشش عبدالله الجبوری، بغداد، ۱۳۹۰ق.
(۷) امینی، عبدالحسین، الغدیر، بیروت، ۱۳۸۷ق.
(۸) بغدادی، ایضاح.
(۹) حسینی، ابوبکر، طبقات الشافعیة، به کوشش عادل نویهض، بیروت، ۱۹۷۱م.
(۱۰) حاجی خلیفه، کشف.
(۱۱) خدیویه، فهرست.
(۱۲) ذهبی، محمد، ذیول العبر، به کوشش محمد زغلول، بیروت، ۱۴۰۵ق.
(۱۳) زرکلی، اعلام.
(۱۴) سبکی، عبدالوهاب، طبقات الشافعیة الکبری، به کوشش محمود محمد الطناحی و عبدالفتاح محمد الحلو، قاهره، ۱۳۸۳ق/۱۹۶۴م.
(۱۵) سیوطی، حسن المحاضرة، به کوشش محمد ابوالفضل ابراهیم، قاهره، ۱۳۸۷ق/۱۹۷۶م.
(۱۶) شوکانی، محمد، البدر الطالع، قاهره، ۱۳۴۸ق.
(۱۷) قلقشندی، احمد، صبح الاعشی، قاهره، ۱۳۸۳ق.
(۱۸) مقریزی، احمد، کتاب السلوک، به کوشش محمد مصطفی زیادة، قاهره، ۱۹۷۰م.
(۱۹) منجد، صلاح
الدین، المخطوطات العربیة فی فلسطین، بیروت، ۱۹۸۲م.
(۲۰) نقشبندی، اسامة ناصر و عامر احمد قشطینی، مخطوطات مکتبة المتحف العراقی (المخطوطات الفقهیة)، بغداد، ۱۳۹۶ق/۱۹۷۶م.
(۲۱) یافعی، عبدالله، مرآة الجنان، حیدرآباد دکن، ۱۳۳۷- ۱۳۳۹ق.
دانشنامه بزرگ اسلامی، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، برگرفته از مقاله «ابن رفعه»، ج۳، ص۱۲۴۹.
