ابن‌ابی‌هریره
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اِبْن‌ِ اَبی هُرَیْره، ابوعلی حسن بن حسین (د ۳۴۵ق/۹۵۶م)، از بزرگان و مشاهیر
شافعیه ،
قاضی و
فقیه عراقی ساکن
بغداد بود.
فقه را نزد
بن سُرَیج (د ۳۰۶ق/ ۹۱۸م) و
ابواسحاق مروزی (د ۳۴۰ق/۹۵۱م) در
بغداد فراگرفت
و با ابواسحاق سفری به
مصر کرد
و پس از بازگشت، به تدریس پرداخت و شاگردانی بسیار تربیت کرد که از جمله آنان
ابوعلی طبری و
دارقطنی را می‌توان نام برد.
وی نزد سلاطین و مردم بسیار محترم بود
و امامت
شافعیان در
عراق به وی منتهی شد.
ابن ابی هریره در مسائل فقهی نظرهای خاصی داشت.
از آثار او یکی شرح مختصر المزنی، شامل دو شرح مبسوط و مختصر است که ابوعلی طبری حاشیه‌ای بر آن افزوده
و دیگر مسائل در فروع که مشتمل بر نظریات اوست.
ابن ندیم کتاب التعلیق فی الفقه و المسائل را به او نسبت داده است که شاید همان شرح مختصر المزنی باشد.
ابن هریره در بغداد درگذشت.
(۱) ابن خلکان، وفیات.
(۲) ابن کثیر، البدایة.
(۳) ابن ندیم، الفهرست.
(۴) اسنوی، عبدالرحیم، طبقات الشافعیة، به کوشش عبدالله جبوری، بغداد، ۱۳۹۱ق.
(۵) خطیب بغدادی، احمد، تاریخ بغداد، بیروت، دارالکتاب العربی.
(۶) ذهبی، محمد، العبر فی خبر من غبر، بیروت، ۱۴۰۵ق.
(۷) زرکلی، خیرالدین، الاعلام، بیروت، ۱۹۸۶م.
(۸) سُبکی، عبدالوهاب، طبقات الشافعیة، بیروت، ۱۳۵۶ق.
(۹) یافعی، عبدالله، مرا¸ةالجنان، بیروت، ۱۳۳۹ق.
(۱۰) ابن عماد، عبدالحی، شذرات الذهب، قاهره، ۱۳۵۰ق.
دانشنامه بزرگ اسلامی، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، برگرفته از مقاله «ابن ابی هریره»، ج۲، ص۸۵۴.
