ابن یزیدی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ابوعبدالرحمان عبدالله بن یحیی یزیدی (م
۲۳۷ق)، معروف به ابن یزیدی، لغوی، ادیب و مقری بغداد در
قرن دوم و سوم هجری قمری بود.
ابوعبدالرحمان عبدالله بن یحیی بن مبارک عدوی بغدادی یزیدی، معروف به ابن یزیدی، لغوی، ادیب و مقری بغداد در سده‌های دوم و سوم است.
پدرش
ابومحمد یحیی معروف به یزیدی ادیب و قاری مشهور است که در
بغداد سکنی گزید و در سال
۲۰۲ق درگذشت.
عبدالله اهل بغداد بود
و در همان‌جا رشد یافت
و نزد استادانی از جمله پدرش به فراگیری علم پرداخت.
یحیی بن زیاد فرّاء، از پیشوایان مکتب نحوی کوفه از استادان دیگر اوست.
ادیبان نزدیک عصرش او را در لغت و
ادب عرب و
شعر چیره دست خوانده‌اند.
ابن خلکان نیز وی را فردی شاعر و راوی اخبار و تاریخ گذشتگان دانسته است.
احمد بن یحیی ثعلب، نحوی مشهور کوفی یادآور شده که در میان شاگردان فرّاء کسی را به خصوص درباره
قرآن و مسائل مربوط به آن، داناتر از یزیدی ندیده است.
او همچون پدرش افزون بر ادبیات، به قرائت نیز توجه داشت و
قرائت ابوعمرو بن علا را از پدرش فراگرفت.
از شاگردان او در ادب، برادرزاده‌اش
فضل بن محمد یزیدی،
و در قرائت، دو برادرزاده دیگرش عباس و عبدالله (پسران محمد) را می‌توان نام برد. همچنین
احمد بن ابراهیم ورّاق، جعفر بن محمد آدمی و بکران بن احمد از او روایت کرده‌اند.
ابوالفرج اصفهانی نیز از فردی به نام میمون بن هارون نام می‌برد که از ابن یزیدی روایت کرده است.
ابن یزیدی دارای تالیفاتی نیز بوده است که برخی از آنها بدین قرار است: غریب القرآن
، اقامة اللسان علی صواب المنطق الوقف و الابتداء و
مختصر فی النحو.
در منابع کهن به تاریخ وفات ابن یزیدی اشاره‌ای نشده، ولی در منابع متاخر حدود ۲۳۷ق نقل شده است.
پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، ج۱، ص۴۹۳-۴۹۴، برگرفته از مقاله «عبدالله یزیدی».
