ابومحمد محییالدین عبدالقادر بن محمد، عارف، فقیه، ادیبوشاعر، یکی از شخصیتهای ابنقضیبالبان میباشد؛ اِبْنِقَضیبُالْبان، نام ۳ تن از مشاهیر خاندانی در شهر حلب (سده ۱۱ق، ص۱۷م) است.
ابومحمد محییالدین عبدالقادر بن محمد ابیالفیض حلبی (۹۷۱- ح ۱۰۴۰ق/۱۵۶۴-۱۶۳۱م)، عارف، فقیه، ادیب وشاعر. او در حماه به دنیا آمد و پس از چندی همراه پدرش به حلب رفت و در آنجا اقامت گزید.
در ۱۰۰۰ق عازم حج شد و نزدیک به ۱۲ سال در مکهومدینه مجاورت اختیار کرد. آنگاه ظاهراً به اشارت قطب خویش به قاهره رفت. در آنجا با شیخالاسلام یحیی بن زکریا که قاضی و از پیشوایان صوفیه بود، آشنا شد. شیخ کتاب الفتوحات المدنیه ابنقضیبالبان را نیکو یافت
و از او بر ۳ طریقت نقشبندیه، قادریهوخلوتیه قبول بیعت کرد و سپس او را در طریقت نقشبندیه بنشانید و به ذکر قلبی امر کرد و کرامات خویش بر وی ظاهر ساخت.
عبدالقادر امور ظاهری و دنیوی را خوار میداشت و آنگاه که نقابت حلب ودیار بکرو توابع و نیز منصب قضای مادامالعمر حماه و امامت مسجدالحرام به او پیشنهاد شد، پوزش خواست و از پذیرفتن آنها روی برتافت، اما نقابت سادات را، از آن روی که آن را خدمت به خاندان پیامبر (صلیاللهعلیهوآلهوسلم) میدانست، قبول کرد و تا پایان زندگی بر آن مقام بماند. وی در حلب شهرت و اعتباری عظیم داشت. ذکر کرامات و حالات صوفیانه شگفت او، حتی سالها پس از مرگ زبانزد خاص و عام در آن شهر بود.
وی ذوق شاعرانه نیز داشت واشعار او در دیوانی سراسر به زبان صوفیانه گرد آمده بود، اما شهرت وی بیشتر مرهون قصیده تائیهای است که در معارضه با تائیهابنفارض سروده وابراهیم بن منلا شرحی لطیف بر آن نوشته است.
وی بیش از ۴۰ اثر داشته که ظاهراً همه در باب تصوفوعرفان بوده است. آنچه اینک از او میشناسیم، عبارتند از: ۱- المواقف الالهیه، که به گفته زرکلی
۹- الکواکب الضوئیة فی شرح الاحادیث النبویة، مشتمل بر ۴۰ حدیث در باب معاشومعاد است و مؤلف نخست معنای هر حدیث را در دو بیت به نظم آورده، سپس آن را شرح کرده است. این کتاب را از ابنقضیبالبان در ۱۰۱۹ق، ص۱۶۱۰م تألیف کرده و به سلطان احمد خان عثمانی اهدا کرده است.