ابومحمد محیی‌الدین عبدالقادر بن محمد، عارف، فقیه، ادیب و شاعر، یکی از شخصیت‌های ابن‌قضیب‌البان می‌باشد؛ اِبْن‌ِ‌قَضیب‌ُ‌الْبان، نام ۳ تن از مشاهیر خاندانی در شهر حلب (سده ۱۱ق، ص۱۷م) است.
ابومحمد محیی‌الدین عبدالقادر بن محمد ابی‌الفیض حلبی (۹۷۱- ح ۱۰۴۰ق/۱۵۶۴-۱۶۳۱م)، عارف، فقیه، ادیب و شاعر. او در حماه به دنیا آمد و پس از چندی همراه پدرش به حلب رفت و در آن‌جا اقامت گزید.
در ۱۰۰۰ق عازم حج شد و نزدیک به ۱۲ سال در مکه و مدینه مجاورت اختیار کرد. آنگاه ظاهراً به اشارت قطب خویش به قاهره رفت. در آن‌جا با شیخ‌الاسلام یحیی بن زکریا که قاضی و از پیشوایان صوفیه بود، آشنا شد. شیخ کتاب الفتوحات المدنیهابنقضیبالبان را نیکو یافت
و از او بر ۳ طریقت نقشبندیه، قادریه و خلوتیه قبول بیعت کرد و سپس او را در طریقت نقشبندیه بنشانید و به ذکر قلبی امر کرد و کرامات خویش بر وی ظاهر ساخت.
عبدالقادر امور ظاهری و دنیوی را خوار می‌داشت و آنگاه که نقابت حلب و دیار بکر و توابع و نیز منصب قضای مادام‌العمر حماه و امامت مسجدالحرام به او پیشنهاد شد، پوزش خواست و از پذیرفتن آنها روی برتافت، اما نقابت سادات را، از آن روی که آن را خدمت به خاندان پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) می‌دانست، قبول کرد و تا پایان زندگی بر آن مقام بماند. وی در حلب شهرت و اعتباری عظیم داشت. ذکر کرامات و حالات صوفیانه شگفت او، حتی سال‌ها پس از مرگ زبانزد خاص و عام در آن شهر بود.
وی ذوق شاعرانه نیز داشت و اشعار او در دیوانی سراسر به زبان صوفیانه گرد آمده بود، اما شهرت وی بیشتر مرهون قصیده تائیه‌ای است که در معارضه با تائیهابنفارض سروده و ابراهیم بن منلا شرحی لطیف بر آن نوشته است.
وی بیش از ۴۰ اثر داشته که ظاهراً همه در باب تصوف و عرفان بوده است. آنچه اینک از او می‌شناسیم، عبارتند از: ۱- المواقف الالهیه، که به گفته زرکلی
۹- الکواکب الضوئیة فی شرح الاحادیث النبویة، مشتمل بر ۴۰ حدیث در باب معاش و معاد است و مؤلف نخست معنای هر حدیث را در دو بیت به نظم آورده، سپس آن را شرح کرده است. این کتاب را از ابن‌قضیب‌البان در ۱۰۱۹ق، ص۱۶۱۰م تألیف کرده و به سلطان احمد خان عثمانی اهدا کرده است.
