ابن عمید
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ابن العمید ابوالفضل محمد بن حسین (متوفای ۳۶۰ق)، از ادیبان، دبیران و شاعران پارسی در قرن چهارم قمری بود که به وزارت
رکن‌الدوله بویهی رسید. او سرانجام به
سال ۳۶۰ قمری در حالی که در رأس سپاهی برای جنگ با
حسنویه بن حسن عازم نواحی دینور بود، درگذشت.
ابن العمید ابوالفضل محمد بن حسین بن محمد، دبیری از خاندانی پارسی و شاعر و نثرپرداز بود، ولی شهرت او در پردازش
نثر بود، تا جایی که گفته‌اند: کتابت با عبدالحمید آغاز شد و به
ابن عمید پایان یافت. عمید لقب پدر او است. وی با بهره گرفتن از اسلوب نگارش
ابن مقفع و
جاحظ، سبکی جدید، توأم با توسع صناعت و گرایش به تکلف در نگارش پدید آورد و از این رو، جاحظ ثانی خوانده می‌شد.
رکن‌الدوله بویهی، پادشاه ری، او را به وزارت خویش برگزید. در آن زمان، پدر محمد، وزیر
نصر بن احمد سامانی امیر ماوراءالنهر و
خراسان بود.
صاحب بن عباد، شاگرد و از خاصان و
مصاحب او بود، از این رو، او را
صاحب ابن عباد خواندند.
ابن عمید خود سرداری سپاه را به عهده می گرفت و در جنگ ها حضور می یافت. در
سال ۳۵۹ ق در رأس سپاهی برای جنگ با حسنویه بن حسن، پیشوایِ کُرد، روانه نواحی دینور شد و در میان راه در شصت سالگی درگذشت و در
همدان به خاک سپرده شد.
عبدالسلام ترمانینی، رویدادهای تاریخ اسلام، ترجمه پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، ج۲، ص۲۸۴.
