• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

ابن عمید

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



دیگر کاربردها: ابن عمید.

ابن العمید ابوالفضل محمد بن حسین (متوفای ۳۶۰ق)، از ادیبان، دبیران و شاعران پارسی در قرن چهارم قمری بود که به وزارت رکنالدوله بویهی رسید. او سرانجام به سال ۳۶۰ قمری در حالی که در رأس سپاهی برای جنگ با حسنویه بن حسن عازم نواحی دینور بود، درگذشت.



ابن العمید ابوالفضل محمد بن حسین بن محمد، دبیری از خاندانی پارسی و شاعر و نثرپرداز بود، ولی شهرت او در پردازش نثر بود، تا جایی که گفته‌اند: کتابت با عبدالحمید آغاز شد و به ابن عمید پایان یافت. عمید لقب پدر او است. وی با بهره گرفتن از اسلوب نگارش ابن مقفع و جاحظ، سبکی جدید، توأم با توسع صناعت و گرایش به تکلف در نگارش پدید آورد و از این رو، جاحظ ثانی خوانده می‌شد.


رکنالدوله بویهی، پادشاه ری، او را به وزارت خویش برگزید. در آن زمان، پدر محمد، وزیر نصر بن احمد سامانی امیر ماوراءالنهر و خراسان بود.


صاحب بن عباد، شاگرد و از خاصان و مصاحب او بود، از این رو، او را صاحب ابن عباد خواندند.


ابن عمید خود سرداری سپاه را به عهده می گرفت و در جنگ ها حضور می یافت. در سال ۳۵۹ ق در رأس سپاهی برای جنگ با حسنویه بن حسن، پیشوایِ کُرد، روانه نواحی دینور شد و در میان راه در شصت سالگی درگذشت و در همدان به خاک سپرده شد.
[۸] الامین، حسن، دائرة المعارف الاسلامیه، ماده: «ابن العمید».
[۹] متز، آدم، الحضارة الاسلامیة فی القرن الرابع الهجری، ج۱، ص۱۷۸.



۱. ابن خلکان، احمد بن محمد، وفیات الاعیان، ج۵، ص۱۰۳.    
۲. عباسی، ابو‌الفتح، معاهد التنصیص علی شواهد التلخیص، ج۲، ص۱۱۵.    
۳. ذهبی، محمد بن احمد، العبر فی خبر من غبر، ج۲، ص۱۰۷.    
۴. زرکلی، خیرالدین، الأعلام، ج۶، ص۹۸.    
۵. ثعالبی، عبدالملک بن محمد، یتیمة الدهر، ج۳، ص۱۸۳.    
۶. ابن تغری بردی، یوسف، النجوم الزاهره فی ملوک مصر و القاهره، ج۴، ص۶۰.    
۷. ابن اثیر، علی بن ابی‌الکرم، الکامل فی التاریخ، ج۸، ص۶۰۵.    
۸. الامین، حسن، دائرة المعارف الاسلامیه، ماده: «ابن العمید».
۹. متز، آدم، الحضارة الاسلامیة فی القرن الرابع الهجری، ج۱، ص۱۷۸.



عبدالسلام ترمانینی، رویدادهای تاریخ اسلام، ترجمه پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، ج۲، ص۲۸۴.





جعبه ابزار