ابن شاکر (رویدادهای‌تاریخ‌اسلام‌ترمانینی)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
محمد بن موسی بن شاکر، از علمای علوم ریاضی، هندسه، علم
الحیل،
موسیقی و
نجوم قرن سوم قمری و از نزدیکان
مامون عباسی بود.
ابوعبدالله محمد بن موسی بن شاکر، یکی از سه پسر موسی بن شاکر (محمد، احمد و حسن) بود. این سه تن در علوم ریاضی، هندسه، علم
الحیل (مکانیک)، موسیقی و نجوم نامدار شدند. آنان از مقرّبان
مامون بودند و او برای درک آرای دشوار و پیچیده حکیمان قدیم (که فهمش برای او سخت بود) به آنان رجوع می‌کرد.
آنان سرپرستی بخش علوم ریاضی،
اخترشناسی، مکانیک و ... را در بیت الحکمه به‌عهده گرفتند. محمد که از دو برادر خود معروف‌تر بود، بر آنچه در زمینه جبر و مقابله در بیت الحکمه ترجمه می‌شد نظارت داشت. او کتاب‌هایی را تعیین کرده، در اختیار مترجمان خاصی می‌گذاشت. همچنین نویسندگانی زیر نظر او نویسندگی می‌کردند. محمد افزون بر زمینه‌های گوناگون، در
ستاره‌شناسی،
فلسفه و
طب ممحض شد. و احمد در علم
الحیل و حسن در هندسه مشهور شدند.
آنان بسیار کوشیدند و مبالغ بسیاری از دارایی خود خرج کردند تا کتاب‌هایی را از سرزمین
روم به‌دست آوردند و با گروه‌هایی که مامون برای یافتن و فراهم کردن کتب علمی به روم می‌فرستاد همکاری کردند. سپس فرستادن گروه‌هایی برای تهیه کتاب به‌سرزمین یونان و روم را آغاز کردند و هزینه سفر آنان را خود می‌پرداختند؛ از جمله کسانی که با این هدف اعزام شدند
حنین بن اسحاق و خواهرزاده‌اش
حبیش بن اعسم،
ثابت بن قرّه و
عیسی بن یحیی بودند.
آنان کنار رصدخانه‌ای که مامون ساخته بود، رصدخانه‌ای مختص خودشان ساختند و در برنامه اندازه‌گیری محیط زمین در سال ۲۱۷ق/۸۳۲م که مامون برای انجام آن نامدارترین دانشمندان اخترشناسی و رصد را گردهم آورده بود، مشارکت کردند. گروهی از این اخترشناسان برای اندازه‌گیری محیط زمین به اندازه‌گیری‌هایی در صحرای سنجار در شمال
عراق و صحرای
تدمر در
شام پرداختند.
این سه تن با همکاری یکدیگر کتاب‌هایی نوشتند؛ مانند الآلات الحربیة و
الحیل؛ هم چنان که هر یک از آنان جداگانه و در رشته تخصصی خود، آثاری عرضه کردند که ابن ندیم آنها را در الفهرست خود ذکر کرده است.
عبدالسلام ترمانینی، رویدادهای تاریخ اسلام، ترجمه پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، ج۲، ص۹۲-۹۳.
