ابن دمینه
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ابوالسَّرّی عبدالله بن عبیدالله خثعمی (م حدود ۱۴۳ق)،
مشهور به ابن دُمَیْنه از شاعران بدوی اوایل
عهد عباسی و از سرایندگان اسلامی به‌شمار می‌رود که اشعارش مملو از سنت‌ها و آیین‌ها، زبان و شیوه گفتار، فضا و روح جاهلیت بود.
ابوالسَّرّی عبدالله بن عبیدالله بن عمرو خثعمی عامری
تیمی،
مشهور به ابن دُمَیْنه و نائحة العرب، اهل
مدینه بود
و از قبیله بنی عامر بن
تیم الله، شعبه‌ای از
قبیله خثعم برخاست. مادرش دُمَیْنه، دختر حذیفه از قبیله سلول بود.
ابن دمینه از شاعران بدوی اوایل
عهد عباسی و از سرایندگان اسلامی است،
ولی اشعارش مملو از سنت‌ها و آیین‌ها، زبان و شیوه گفتار، فضا و روح جاهلیت بوده
و سراسر غزل و سوزناک است.
او را شاعری زیباروی و فصیح توصیف کرده و گفته‌اند: سواری دلاور بود و خود به شهامت و
شجاعت خویش می‌بالید.
او مردی از قبیله مادری‌اش را که با همسرش ارتباط نامشروع داشت، به قتل رساند و پس از آن همسر و دختر خردسال خود را نیز کشت.
اشعار وی را احمد نفاخ در دیوانی جمع‌آوری کرده و در
قاهره به چاپ رسانده است.
سرانجام او حدود
۱۴۳ق به دست برادر مقتول به هنگام مراجعت از
یا به قولی، در بازار العبلاء در اثنای انشای شعر به قتل رسید.
پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، ج۱، ص۴۶۹-۴۷۰، برگرفته از مقاله «عبدالله خثعمی».
