ابن حمدون (مقاله‌دوم)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
احمد بن حمدون ندیم، ادیب و لغت‌شناس
قرن سوم قمری بود. وی همچنین از هم‌نشینان و نزدیکان
متوکل و
مستعین عباسی بود.
ابوعبدالله،
احمد بن ابراهیم بن اسماعیل بن داوود بن
حمدون، پیشوای لغت‌شناسان زمان خود و استاد
ابوالعباس ثعلب و
ابن اعرابی بود.
ابن حمدون از هم‌نشینان و نزدیکان متوکل شمرده می‌شد، ولی به سبب
سعایت و
سخن‌چینی فتح بن خاقان، متوکل او را از
بغداد بیرون کرد و فرمان داد گوشش را ببرند. بعدها متوکل او را نزد خود فراخواند و صله‌های بسیاری بدو بخشید؛ از جمله آن‌که در یک روز، سی هزار
دینار از خلیفه گرفت. سپس
ابن حمدون هم‌نشین مستعین خلیفه عباسی شد و هدایای بیشتری از این خلیفه گرفت.
ابن حمدون در بغداد اقامت داشت.
کتاب‌هایی درباره نام کوه‌ها، آب‌ها و رودخانه‌ها،
بنی مرة بن عوف،
بنی عقیل،
بنی طی و درباره اشعار
ثابت بن قطنه نگاشته است.
جحظه برمکی در سوگ
ابن حمدون مرثیه‌ای با مطلع ذیل سرود:
«آیا پس از
ابن حمدون، هیچ نوشیدنی گوارا خواهد بود؛ در حالی که با مرگ او آب‌های زلال گل آلود شدند؟!
مرگ
ابن حمدون برای ما ضایعه‌ای هولناک بود و کفتارها پس از او شیر شدند و برخی مردم چونان کژدم به سوی ما حرکت کردند. پس از مرگ
ابن حمدون، چهره روزگار دَرهَمْ شد و از هر سو بدان بنگری، آن را عبوس و گرفته می‌بینی.»
عبدالسلام ترمانینی، رویدادهای تاریخ اسلام، ترجمه پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، ج۲، ص۸۰-۸۱.
