ابن حمدون
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
احمد بن ابراهیم ندیم (
۲۰۷-
۳۰۹ق) مشهور به
ابن حمدون، مؤلف،
محدث و
شاعر شیعه در
قرن سوم و چهارم هجری قمری بود. وی از
اصحاب امام هادی و
امام حسن عسکری (علیهماالسلام) میباشد و ایشان روایت نقل کرده است وی همچنین ندیم برخی از
خلفای عباسی نیز بوده است.
ابوعبداللّه احمد بن ابراهیم
بن اسماعیل
بن داوود
بن حمدون کاتب ندیم مشهور به ابن
حمدون، ولادت وی به اختلاف در سال ۲۰۷
یا
۲۳۷ هجری
نقل شده است.
وی در سرودن شعر مهارت داشت و پارهای از اشعار وی را
یاقوت در
کتاب خود آورده است.
ابن
حمدون از بزرگان لغت و استاد
ابوالعباس ثعلب، نحوی معروف و درگذشته به سال ۲۹۱ هجری به شمار میرفت.
افرادی چون خواهرزاده اش
علی بن محمد بن منصور و
احمد بن یزید مهلّبی از او روایت کردهاند.
ابن
حمدون از یاران خاص امامهادی و امام حسن عسکری (علیهماالسلام) بود
و از آن دو بزرگوار روایت کرده است؛
با این حال ابن
حمدون، ندیم برخی خلفای عباسی از جمله
متوکل و
مستعین تا
معتضد بوده است.
وی زمانی از فتح خاقان وزیر متوکل بدگویی کرد و به دستور خلیفه، او را به تکریت تبعید کردند و گوشش را بریدند؛
اما سرانجام متوکل وی را به خدمت خود بازگرداند و به گفته خویش در مدت چهارده سال واندی که ندیم متوکل بود، بیش از ۳۶۰ هزار دینار صله دریافت کرد و بیش از این مقدار نیز در مدت سه سال و اندی که در خدمت مستعین بود، به دست آورد؛
اما پس از برکناری به دست مستعین، از همه نعمتها محروم شد و تنها بهاندازه گذران عادی زندگی از جانب دستگاه حکومت به وی میرسید.
ابن
حمدون آثار و تالیفات فراوانی دارد که عبارتاند از:
• شعر ثابت
بن قُطْنه و صنعته؛ •
کتاب طَیّ؛ •
کتاب بنی مره
بن عوف؛ •
کتاب بنی نمر
بن قاسط؛ •
کتاب بنی عقیل؛ •
کتاب بنی عبداللّه
بن غطفان؛ • اسماء الجبال و المیاه و الاودیه؛ • شعو عجیر السلولی و صنعته؛
• بنوکلیب
بن یربوع؛ • اشعار بنومره
بن همام؛ • نوادرالاعراب؛
• و الندماء و الجلساء.
در تاریخ درگذشت او نیز ـ مانند ولادتش ـ اختلاف فاحشی وجود دارد.
صفدی مرگ او را در سال
۲۶۴ ثبت کرده
و
ابن حجر و پیرو او علامه
سید محسن امین وفات او را در سال ۳۰۹ آوردهاند.
اگر ابن
حمدون، ندیم معتضد (حکومت
۲۷۹-
۲۸۹ هجری) بوده، پس نمیتواند در سال ۲۶۴ از دنیا رفته باشد و قول دوم تقویت میشود.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، برگرفته از مقاله «
احمد ندیم»، ج۲، ص۱۲۷.