• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

ابط (مفردات‌نهج‌البلاغه)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف


منبع: مفردات نهج البلاغه (جلد ۱)

ابط (بکسر الف) از مفردات نهج البلاغه به معنای زیر بغل، عبارت است از بالابردن دست به‌اندازه‌ای که زیر بغل دیده شود. این کلمه توصیفی است از اندازه‌ی بالا رفتن دست حضرت امیر (علیه‌السلام) در روز غدیر جهت امر خلافت و جانشینی رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلم).


(بکسر اوّل) به معنای زیر بغل، می‌باشد. در حدیث غدیر آمده: «فرفع یده حتی رؤی بیاض ابطیهما»
[۱] قاضی نعمان بن محمّد، شرح الأخبار فی فضائل الأئمة الأطهار، ج۱، ص۹۹، ح۲۱.    
یعنی دست علی (علیه‌السّلام) را بقدری بلند کرد، تا سفیدی زیر بغل هر دو دیده شد، جمع آن «آباط» است؛ که فقط یک بار در نهج البلاغه به کار رفته است.

آن حضرت در رابطه با کسب صفات خوب فرموده: «اوصیکم بخمس لو ضربتم الیها آباط الابل لکانت لذلک اهلا لا یرجون احد منکم الا ربّه و لا یخافن الاّ ذنبه...»
[۲] صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۴۸۲، حکمت۸۲.    
منظور زدن زیر بغل شتر و راندن آن در مسافرت است.

۱. ↑ قاضی نعمان بن محمّد، شرح الأخبار فی فضائل الأئمة الأطهار، ج۱، ص۹۹، ح۲۱.    
۲. ↑ صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۴۸۲، حکمت۸۲.    


• قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «ابط»، ص۲۲.    


رده‌های این صفحه : حدیث غدیر | مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
جعبه ابزار