اباحه خالص

اباحۀ محضه در دو معنا به کار رفته است:
۱. اذن در تصرف بدون تملیک.
۲. اباحۀ تکلیفی.

اباحۀ محضه در دو معنای اذن در تصرف بدون تملیک و اباحۀ تکلیفی به کار رفته است.

از اباحه به معنای اول به اباحۀ‌ خالص، اباحۀ صرف، اباحۀ مجرّد یا مجرّد از ملک، نیز تعبیر شده است.

اباحۀ محض مفید ملک نیست و تنها مجوّز تصرف است که با اذن صریح یا قرائن و شواهد حالیّه حاصل می‌شود.
مانند غذایی که میزبان جلوی میهمان می‌گذارد؛

همچنین اباحۀ محض لزوم‌آور نیست بنابر این مالک پس از اباحه می‌تواند رجوع نماید.

در معاطات گرچه اختلافات بسیاری وجود دارد ولی برخی ظهور کلام مشهور را در این دانسته‌اند که معاطات مفید اباحۀ محض است.