إِمْر (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اِمْر: (لَقَدْ جِئْتَ شَیْئاً اِمْراً) «اِمْر» (بر وزن شمر)
به کار مهم شگفت‌آور و یا بسیار زشت گفته می‌شود.
(فَانطَلَقَا حَتَّى إِذَا رَكِبَا فِي السَّفِينَةِ خَرَقَهَا قَالَ أَخَرَقْتَهَا لِتُغْرِقَ أَهْلَهَا لَقَدْ جِئْتَ شَيْئًا إِمْرًا) (آن دو
به راه افتادند؛ تا آن‌كه سوار كشتى شدند،
خضر كشتى را سوراخ كرد.
موسی گفت: «آيا آن را سوراخ كردى كه اهل كشتى را غرق كنى؟! راستى چه كار ناپسندى انجام دادى!»)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: كلمه
امر -
به كسر همزه-
به معناى داهيه عظيم و مصيبت بزرگ است. و جمله فانطلقا تفريع بر مطلب قبلى است، و مقصود از آن -روانه شدن- موسى و خضر است. از اين جمله برمى‌آيد كه از اينجا
به بعد ديگر جوان همراه موسى با آن دو روانه نشده است.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «إِمْر»، ص۷۱.
