أَیکه (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
أَيكه: «أَيكه» (بر وزن لَيله) آبادى معروفى نزديک «
مدین» بوده است.
«اَيكه» در اصل، به معناى محلى است كه درختان در هم پيچيده دارد كه در فارسى از آن به «بيشه» تعبير مى‌كنيم، سرزمينى كه نزديک «مدين» قرار داشت، و به خاطر داشتن
آب و درختان زياد
«ايكه» نام گرفت. قرائن نشان مى‌دهد كه آن‌ها زندگى مرفه، و ثروت فراوان داشتند، و شايد به همين دليل، غرق غرور و غفلت بودند.
(کَذَّبَ اَصْحابُ الْاَیْکَةِ الْمُرْسَلِینَ) (اصحاب «ايكه» (صاحبان سرزمين‌هاى پردرخت) پيامبران را تكذيب كردند.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: كلمه ايكه به معناى بيشه‌اى است كه درختان تو درهمى داشته باشد. بعضى گفته‌اند اين بيشه جنگلى بوده در نزديكی‌هاى مدين كه طايفه‌اى در آن زندگى مى‌كرده‌اند و از جمله پيامبرانى كه به سويشان مبعوث شده
شعیب (علیه‌السلام) بوده، وى اهل آن محل نبوده است و با مردمش بيگانه بوده، به دليل اينكه در اين داستان مانند داستان‌هاى قبل، پيغمبر مورد بحث را برادر آن قوم نخوانده و نفرموده اخوهم شعيب به خلاف
هود و
صالح كه هم وطن با قوم خود بوده‌اند، و هم چنين
لوط كه از راه مصاهره و سببى فاميل قوم خود بود و لذا درباره اين سه تن فرموده: اخوهم هود، اخوهم صالح و اخوهم لوط.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، بر گرفته از مقاله «أَیکه»، ص۹۰.
