أُفّ (به ضم الف و تشدید فاء) یکی از مفردات نهج البلاغه، واژه‌ای است که از تنفر حکایت می‌کند. هنگامی از زبان انسان صادر می‌شود که نسبت به چیزی یا موضوعی اظهار کراهت دارد. این کلمه فقط دو بار در «نهج البلاغه» آمده است.
حضرت امیر (علیه‌السّلام) پس از ختم غائله خوارج به وقت ترغیب مردم به جنگ با معاویه، فرمود: «أُفٍّ لَكُمْ! لَقَدْ سَئِمْتُ عِتابَكُمْ! أَرَضيتُمْ بِالْحَياةِ الدُّنْيا مِنَ الاْخِرَةِ عِوَضاً؟»
