أَنْمُلَه (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
أَنْمُلَه (به فتح الف و سکون نون و ضم میم) یا
أَنْمَلَه یا
أُنْمُلَه از
واژگان نهج البلاغه به معنای سر انگشت به
قولى بند آخر انگشت است. جمع آن به صورت
اَنامِل (به فتح الف و کسر میم) و
اَنْمُلاَت (به فتح الف، سکون نون و ضم میم) می‌آيد. این کلمه فقط یک بار در
نهج البلاغه آمده است.
اَنْمُله یا
أَنْمَلَه یا
أُنْمُلَه به معنای سر انگشت به
قولى بند آخر انگشت است. جمع آن به صورت
اَنامِل و
اَنْمُلاَت می‌آيد.
طبرسی فرموده: اصل آن از نمل است، سر انگشت در كوچكى و حركت به مورچه تشبيه شده است.
امام علی (صلوات‌الله‌علیه) درباره آدم
میّت فرموده:
«يَتَعاطَى بِهِ الرِّجالُ الرِّجالَ، حَمْلاً عَلَى المَناكِبِ وَ إِمْساكاً بِالاَْنَامِلِ» «چطور او را مردان به مردان تحويل مى‌دهند در حمل بر شانه‌ها و نگاه داشتن با سر انگشتان.»
(شرح‌های خطبه:
)
این کلمه فقط یک بار در نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه،برگرفته از مقاله «انمله»، ج۲، ص۱۰۶۹.
