أحیاء (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
أحیاء: (أَحْياء عِندَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ) جمع «
حیّ» به معنى «
زندگان» است.
آیه مورد بحث درباره «
زندگان جاويد» (شهداى راه
حق) سخن مى‌گويد. منظور از
حیات و زندگى در آيه مورد بحث، همان حيات و زندگى برزخى است كه
ارواح در عالم پس از مرگ دارند، نه زندگى جسمانى و مادى، گرچه زندگى برزخى، اختصاصى به شهيدان ندارد، بسيارى ديگر از مردم نيز داراى
حیات برزخی هستند، ولى از آنجا كه حيات شهيدان يک حيات فوق‌العاده عالى و آميخته با انواع نعمتهاى معنوى است -و بعلاوه موضوع سخن، در آيه آنها هستند- تنها نام از آنها برده شده است. آنها به قدرى غرق مواهب حيات معنوى هستند كه گويا زندگى ساير برزخيان در مقابل آنها چيزى نيست.
به موردی از کاربرد
أحیاء در
قرآن، اشاره می‌شود:
(وَ لا تَحْسَبَنَّ الَّذينَ قُتِلُواْ في سَبيلِ اللّهِ أَمْواتًا بَلْ أَحْياء عِندَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ) «اى
پیامبر هرگز گمان مبر كسانى كه در راه
خدا كشته شدند، مرده‌اند بلكه
زنده‌اند، و نزد پروردگارشان روزى داده مى‌شوند.»
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید:
و مراد از موت باطل شدن
شعور و فعل است، و لذا در توضيح كلمه احيا از هر دو نمونه‌اى آورد، و فرمود: زنده‌اند و روزى مى‌خورند، و خوشحالند، روزى خوردن نمونه فعل و
فرح نمونه و اثرى از شعور است زيرا خوشحال شدن، فرع داشتن شعور است.
•
شریعتمداری، جعفر، شرح و تفسیر لغات قرآن بر اساس تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله « أحیاء »، ص ۶۳۸.
