فخرفروشی و مباهات، سبب سرگرم شدن به امور بی ارزش میباشد: الهـیکم التکاثر• حتی زرتم المقابر. «لهو»، ریشه «الهی» به چیزی گفته میشود که انسان را به خود مشغول کرده و از امر مهم بازدارد.
تفاخر، باعث سرمستی انسان میگردد: ... و لاتفرحوا بما ءاتـیکم و الله لایحب کل مختال فخور. (نهی از سرمستی «لاتفرحوا» و به دنبال آن تعلیل «لایحب کل مختال فخور» میتواند به این نکته اشعار داشته باشد که خیالاندیشی و فخرفروشی، با سرمستی، رابطه متقابل دارد. همچنین تفاخر میتواند از عوامل فرح و سرمستی باشد.