آدم بن عبدالعزیز اموی

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف

---

ابوعمر آدم بن عبدالعزیز بن عمر اموی قرشی، (م دهه ۶۰ قرن دوم هجری)، از شعرای بزرگ و از یاران مهدی عباسی در بغداد بود.

---

آدم بن عبدالعزیز، فرزند‌ ام‌عاصم، دختر سفیان بن عبدالعزیز بود. ابوعمر ابتدا ساکن شام بود و سپس به عراق رفت. او از بزرگان شعرا و از یاران مهدی عباسی در بغداد بود. هنگامی که ابوالعباس سفاح نخستین خلیفه عباسی (خلافت ۱۳۲-۱۳۶ هـ) بقایای امویان را به قتل می‌رساند، بر او منت می‌نهد و او را از مرگ نجات می‌دهد. خلیفه، وی را به سبب اشعار و طبع ظریفی که داشت، اکرام و احترام می‌کرد.

---

برخی آدم بن عبدالعزیز را متهم به زندقه کرده‌اند. حتی گفته شده که مهدی عباسی (خلافت ۱۵۸-۱۶۹ هـ) وی را به سبب اشعارش که از آن بوی زندقه استشمام می‌شد، احضار کرد و سیصد ضربه شلاق به او زد و از وی خواست تا به گناه خود اعتراف کند، ولی او این اتهام را رد کرد. در ابتدا فردی زشت کار، گستاخ، بی پروا و دائم الخمر بود، ولی در پیری به زهد و پرهیزکاری روی آورد. مجموعه شعری که برجای گذاشت، حاوی بیست ورقه بود.

---

آدم بن عبدالعزیز سرانجام، در دهه ۶۰ قرن دوم درگذشت.

---