یارعلی تبریزی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
تَبْریزی، یار علی بن
عبدالله، ادیب،
شاعر و نویسندۀ
ایرانی در نیمۀ دوم سدۀ ۹ و اوایل سدۀ ۱۰ق/۱۵ و ۱۶م بود.
وی اهل
تبریز بود و در همین شهر پرورش یافت و به کمال رسید. در جوانی دلباختۀ نوجوانی تبریزی شد و چون کارش به رسوایی کشید، رخت سفر بربست و راهی
حجاز گردید؛ سپس به آسیای صغیر رفت و در عهد
سلطان سلیم، پادشاه عثمانی در شهر بورسه سکنا گزید.
تبریزی در ۹۱۸ق/۱۵۱۲م کتابی نوشت به نام
نثر اللئالی که ترجمۀ منظومی است از مائة کلمه، منسوب به
حضرت علی (علیهالسلام) و آن را به سلطان سلیم اهدا کرد.
در تذکرۀ مجالس النفائس، در ذیل نام شیخ فتحالله، نوۀ دختری
جلالالدین دوانی، از یار علی تبریزی یاد شده، و آمده است که وی در ۹۲۰ق/۱۵۱۴م در شهر بورسه بوده، و شبی شیخ فتحالله را پس از درگذشت وی، در خواب دیده است.
یارعلی تا پایان عمر سلطان سلیم ظاهراً همچنان در بورسه ماند و در ۹۲۶ق/۱۵۲۰م، در ماههای اول سلطنت سلیمان قانونی، به سفـارش
مولانا عبدالقادر ــ یکی از فضلای بورسه و احتمالاً والی آنجا ــ کتابی ادبی به
زبان فارسی با نام
ریاض الافکار در توصیف خزان و بهار تصنیف کرد. در همین کتاب وی مصطفی پاشـا ــ وزیر ثانـی سلطـان سلیمـان ــ را مـدح گفت.
تبریزی در شعر «ماتمی» تخلص میکرد.
تبریزی احتمالاً دیوانی هم داشته که تاکنون پیدا نشده است. اما مهمترین اثر یار علی تبریزی و تنها کتابی که تاکنون از وی به چاپ رسیده، ریاض الافکار در توصیف خزان و بهار است. این کتاب مناظرهای است به زبان حال میان بهار و پاییز، موضوعی که در
ادبیات سومری در بینالنهرین و ادبیات لاتینی در قرون وسطی سابقه داشته است.
در
زبان عربی نیز مناظرهای ــ میان بهار و پاییز ــ به نام سلوة الخریف بمناظرة الربیع و الخریف نوشته، و چاپ شده است (بیروت، ۱۳۰۲ و ۱۴۰۲ق). این اثر به جاحظ نیز نسبت داده شده است.
در تشبیب قصیدۀ بهاریۀ
منوچهری دامغانی که در جشن سدۀ ۴۳۰ق/ ۱۰۳۹م سروده شده است، شاعر پیکاری را وصف میکند که قرار است میان لشکر زمستان و لشکر بهار درگیرد
در مقامات حمیدی نیز گلهای بهاری به مفاخره میپردازند.
بنابراین، موضوعی که یارعلی تبریزی انتخاب کرده است، کاملاً در
ادبیات فارسی و
عربی سابقه داشته، و او با این سوابق کم و بیش آشنایی داشته است؛ حتی به یکی از معاصران او، به نام محمود بن عثمان لامعی بروسوی نیز اثری به نام بهار و خزان نسبت دادهاند
که معلوم نیست پیش از ریاض الافکار تألیف شده است، یا پس از آن.
بههرحال، اگرچه موضوع پیکار بهار و خزان یا زمستان (دی) تازگی نداشته است، ولی در مطالب متنوع و محتوای کتاب یارعلی، نشانههایی از ابتکار و خلاقیت دیده میشود. در ریاض الافکار نویسنده مسائل مختلفی در موضوعاتی چون
فلسفه،
تصوف،
نجوم و موسیقی را مطرح کرده است. از مباحث جالب توجه این کتاب بحث نسبتاً مبسوطی است که نویسنده دربارۀ
عشق و مراتب آن و فرق میان عشق حقیقی و مجازی پیش کشیده، و در ضمن بحث به آثار حکیمان و عارفانی چون
نصیرالدین طوسی،
فخرالدین عراقی،
شیخ محمود شبستری و
عبدالرحمان جامی استناد جسته،
و ابیاتِ بسیاری هم از شاعران پیشین مانند
ظهیر فاریابی،
ازرقی،
سعدی و به ویژه حافظ نقل کرده است.
از نظر اطلاعات تاریخی و اوضاع ادبی
شهر بورسه و مقام و منزلت زبان فارسی در این شهر نیز کتاب تبریزی درخور توجه است.
(۱) آل داود، علی، «مناظرۀ خزان و بهار»، نشر دانش، تهران، ۱۳۸۲ش، س ۲۰، شم ۱.
(۲) پورجوادی، نصرالله، مقدمه بر ریاض الافکار (نک : هم، تبریزی).
(۳) تبریزی، یارعلی، ریاض الافکار در توصیف خزان و بهار، به کوشش نصرالله پورجوادی، تهران، ۱۳۸۲ش.
(۴) حاجیخلیفه، کشف الظنون.
(۵) حمیدی، عمر، مقامات، به کوشش رضا انزابینژاد، تهران، ۱۳۶۵ش.
(۶) علیشیرنوایی، مجالس النفائس، ترجمۀ فخری هراتی و محمد بن مبارک قزوینی، به کوشش علیاصغر حکمت، تهران، ۱۳۶۳ش.
(۷) منوچهری دامغانی، احمد، دیوان، به کوشش محمد دبیرسیاقی، تهران، ۱۳۵۶ش.
دانشنامه بزرگ اسلامی، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، برگرفته از مقاله «تبریزی یارعلی»، شماره۵۷۵۶.