در دوران غیبت صغراعلاوه بر سفرای چهارگانه و نواب خاص، از افرادی به عنوان وکلا نام برده شده که نامه‌ها و احکام خاص به وسیله آنها به ناحیه مقدسه می رسید و از آن طرف فرامین، رهنمودها، ادعیه یا عنایات خاص از طریق آنان به جامعه اسلامی می‌رسید. گاهی به اشتباه به آنها سفیر گفته می‌شد؛ چنان‌که در مورد نواب خاص به تسامح «وکیل» به کار رفته است.
از آن‌جا که در عصر غیبت، تماس مستقیم با امام زمان (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) قطع شد، به طور عمده، محور ارتباط وکیلان با امام، نایبی بود که امام زمان (عجل‌الله‌تعالي‌فرجه‌الشريف) تعیین می‌کرد. برخی از این وکیلان، عبارت بودند از: ۱. احمدبن اسحاق (وکیل در قم)؛ ۲. محمدبن شاذان (وکیل در نیشابور)؛ ۳. محمدبن حفص؛ ۴. محمدبن صالح همدانی (وکیل در همدان)؛ ۵. قاسم بنعلا (وکیل در آذربایجان)؛ ۶. ابوالحسین محمدبن جعفر اسدی (وکیل در ری)؛
۷. ابراهیم بنمحمدهمدانی؛ ۸. ابراهیم بن مهزیار (وکیل در اهواز)؛ ۹. محمدبن ابراهیم بن مهزیار؛ ۱۰. احمدبن حمزة بن یسع قمی؛ ۱۱. داوود بن قاسم بن اسحاق؛ ۱۲. محمدبن علی بن بلال؛ ۱۳. ابومحمد وجنائی؛ ۱۴. عبداللّه بن ابی‌غانم قزوینی؛ ۱۵. حسین بن علی بزوفری؛ ۱۶. احمدبن هلال عبرتائی؛ ۱۷. حاجز بن یزید ملقب به «وشاء» وکیل در بغداد.
