وَتَد (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
وَتِد (به فتح واو و کسر تاء) و
وَتَد (به فتح واو و تاء) از
واژگان قرآن کریم به معنای میخ است.
مشتقات
وَتِد و
وَتَد که در
آیات قرآن آمده عبارتند از:
اَوْتاداً (به فتح همزه و سکون واو) به معنای میخ‌ها؛
ذُو الْاَوْتادِ (به ضم ذال، فتح همزه و سکون واو) به معنای صاحب قدرت؛
ذِی الاَوتادِ (به کسر ذال و فتح همزه) به معنای قدرتمند است.
وَتِد و
وَتَد به معنای میخ و جمع آن
اوتاد است.
به مواردی از
وَتِد و
وَتَد که در
قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(اَ لَمْ نَجْعَلِ الْاَرْضَ مِهاداً _ وَ الْجِبالَ اَوْتاداً) «آیا زمین را برای زندگی آماده نکردیم؟ آیا کوه‌ها را میخ‌هایی برای زمین قرار ندادیم؟»
(کَذَّبَتْ قَبْلَهُمْ قَوْمُ نُوحٍ وَ عادٌ وَ فِرْعَوْنُ ذُو الْاَوْتادِ) (پيش از آنان
قوم نوح و
عاد و
فرعون صاحب قدرت
پیامبران ما را تكذيب كردند!)
(وَ فِرعَونَ ذِی الاَوتادِ) (و فرعونى كه قدرتمند و شكنجه‌گر بود.)
کلمه ذِي الأَوتادِ در این آیه نیز در وصف فرعون آمده است.
گویند: او چون می‌خواست کسی را شکنجه دهد او را به چهار میخ می‌کشید و سبب تسمیه ذو الاوتاد همین است ولی ظاهرا مراد از آن لشکریان و ساز و برگ آن‌ها و وسایل حکومت است که هم‌چون میخ‌ها پادشاهی و حکومت او را محکم کرده بودند. شاعر گوید:
| و لقد غنوا فیها بانعم عیشة | | |
| فی ظلّ ملک ثابت الْاَوْتَادِ | | |
| | |
«در آن شهر با گواراترین زندگی بی‌نیاز بودند در سایه حکومتی که پایه‌هایش محکم بود.»
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «وتد»، ج۷، ص۱۷۸.
