وقف تام
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
وقف تام، از اصطلاحات
علم تجوید بوده و به وقف بر کلام مستقل از کلام بعد به لحاظ لفظ و معنا، گفته می شود.
«وقف تام» از اقسام
وقف اختیاری و هنگامی است که کلام از نظر لفظ، تمام و غیر وابسته به بعد باشد، و بیشتر در آخر
آیات، پایان داستان‌ها و انتهای بحث‌های معیّن واقع می‌شود؛ به عبارت دیگر، هر یک از دو
جمله از لحاظ جمله‌بندی، جمله‌ای مفید و تمام هستند و برای تکمیل شدن به یکدیگر نیازی ندارند. این نوع وقف، مورد قبول تمام قراء است، زیرا با انجام آن، کلام و سخن تمام شده و برای شنونده انتظاری باقی نمی‌ماند.
وقف تام بیشتر در پایان آیه‌ها و انتهای
قصص (داستانهای قرآن) و کلام و پیش از یاء نداء و فعل امر می‌باشد مانند:
وقف بر مالک یوم الدین، و شروع از ایاک نعبد و ایاک نستعین.
البته در بین آیات نیز به اعتبار تمام‌شدن مطلب و کلام نیز آمده است مانند: وقف بر لقد اضلنی عن الذکر بعد اذ جاءنی، و شروع کردن از دنبال آیه و کان الشیطان للانسان خذولا.
معنای آیه این است که (هر آینه بتحقیق
شیطان پس از آمدن
قرآن، مرا از پیروی آن گمراه کرد، و شیطان گمراه‌کننده
انسان است.) چنانکه ملاحظه می‌شود جمله اول سخن شخص گمراه و جمله دوم بیان
خداوند است.
مانند: وقف بر «جائنی» در «لَقَدْ اَضَلَّنِی عَنِ الذِّکْرِ بَعْدَ اِذْ جَاءنِی وَکَانَ الشَّیْطَانُ لِلْاِنسَانِ خَذُولًا»؛ "او بود که مرا به گمراهی کشانید پس از آنکه
قرآن به من رسیده بود و
شیطان همواره فروگذارنده انسان است".
وقف اتمّ؛
وقف شبه تام؛
وقف ناقص.
فرهنگ‌نامه علوم قرآنی، برگرفته از مقاله «وقف تام».
