مشهور آن است که عبدالله بن عبدالمطلب قبل از این‌که فرزند بزرگوارش حضرت محمد (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلم) به دنیا بیاید، در شهر یثرب (مدینه) از دنیا رفت؛ ولی نقل دیگری می‌گوید که حضرت محمد (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلم) متولد شده بود و دو ماه یا بیش‌تر از عمر شریف آن حضرت گذشته بود که عبدالله از دنیا رفت.
ماجرای وفات عبدالله را نیز این‌گونه نوشته‌اند که ایشان به منظور تجارت، همراه کاروان قریش رهسپار شام شد. او هنگام بازگشت از شام بیمار شد و به خاطر همان پیوند خویشاوندی که ذکر شد، در میان قوم «بنی‌عدی بن نجار» توقف کرد؛ ولی بیماری او طولانی شده و پس از یک ماه که بستری بود، از دنیا رفت. وقتی کاروان قریش به مکه رسید و عبدالمطلب از حال فرزندش جویا شد و با خبر شد که در مدینه گرفتار بیماری شده است، بزرگ‌ترین فرزند خود یعنی حارث را نزد او به مدینه فرستاد؛ اما هنگامی که حارث به مدینه رسید، متوجه شد که عبدالله از دنیا رفته است. پدر گرامی پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلم) را در مکانی به نام «دارالنابغه» دفن کردند.
طبق آن‌چه که ابن اثیر در «اسد الغابة» نوشته، آن‌چه از عبدالله به رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلم) به ارث رسید، عبارت بود از: یک کنیز و نیز پنج شتر و یک گله گوسفند و یک شمشیر و مقداری پول.
قابل ذکر است که «برکة بنت ثعلبة» یا همان «ام ایمن»، همان کنیزی است که پس از وفات آمنهتربیت رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلم) را بر عهده گرفت و همیشه همراه آن حضرت بود تا وقتی که رسول خدا بزرگ شد. پیامبر او را آزاد کرد و به ازدواج عبید درآورد که از او صاحب فرزندی به نام ایمن شد. پس از مرگ شوهر، به همسری زید بن حارثه درآمد. او دوبار به حبشه و مدینه مهاجرت کرد. ام‌ایمن تا پنج یا شش ماه پس از رحلت رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلم) زنده بود و آن‌گاه از دنیا رفت.
