وصف شبهی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
وصف شبهی، وصف مشتمل بر صفت دارای
مناسبت ذاتی با
حکم می‌باشد.
وصف شبهی، وصفی است که همواره همراه حکم است (اطراد) و
مناسبت ذاتی با حکم ندارد، ولی به سبب اشتمال آن بر وصف دیگری که
مناسبت ذاتی با حکم دارد، این وصف نیز
مناسبت تبعی با حکم پیدا می‌کند.
شبه نزد اصولی‌ها در دو معنا به کار می‌رود:
۱. به معنای مسلکی از مسالک
علت ، که طریق کشف علت در قیاس است، و از طریق شبه اثبات می‌شود که وصف شَبَهی، علت برای حکم می‌باشد؛
۲. به معنای وصفی که علیت آن برای حکم از طریق مسلک شبه که از مسالک علت است به اثبات رسیده است
اما در عمل، از نظر بحث، تفاوتی بین این دو قرار داده نشده است و در بیشتر اوقات، وصف شبهی و شبه در یک معنا به کار می‌رود و در بعضی از کتاب‌ها، شبه را به وصف شبهی تعریف نموده‌اند
فرهنگ‌نامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، ص۸۹۱، برگرفته از مقاله «وصف شبهی».
