سپس «هاء سكت» به آن الحاق شده است. بنابراين، اين لفظ از دو كلمه «هى» ضمير مؤنث غايب و هاء سكت (براى محافظت حركت آخر) تأليف يافته است. فقط يک‌بار در قرآن مجيد آمده است.
علامه طباطبایی در تفسیر المیزان می‌فرماید: ضمير هيه به كلمه هاويه بر مى‌گردد و هاء زيادى كه در آخرش آمده هاء وقف است و جمله مورد بحث تفسيرى است كه عظمت و فخامت امر آن آتش را بيان مى‌كند.
