میرزا حبیبالله هاشم خویی از دانشمندان متاخر است، شرح حال وی در کتب تراجم دانشمندان گذشته دیده نمی‌شود، برای این که او در عصری میان قرن دوازدهم و چهاردهم می‌زیسته است.
میرزا حبیبالله هاشم خویی، اگر چه معروف به «میرزا حبیبالله» است؛ ولی غالبا در کتب تراجمی که از این دانشمند یاد شده است، نامش «میر حبیبالله» فرزند سید محمد، معروف به «امین الرعایا»، فرزند سید هاشم فرزند سید عبدالحسین هاشمی موسوی خوئی است.
این دانشمند بزرگوار در سن ۲۵ سالگی برای ادامه تحصیل عازم نجف اشرف شد، این دانشمند از میان اساتید مشهور نزد آیت‌الله آقا سید حسین حسینی کوه کمره‌ای تلمذ کرده است. مرحوم شیخ آقابزرگ تهرانی دو استاد دیگری برای این دانشمند یاد کرده که یکی مرحوم میرزا حبیبالله رشتی و دیگری میرزای شیرازی است.
مرحوم میر حبیباللهخوئی دارای آثار و تالیفاتی است که ظاهرا تنها اثر او؛ یعنی «منهاج البراعه» دوبار به طبع رسیده است. آثار دیگرش بعضی در ادب عربی است، از قبیل «شرح العوامل» که در نحو است. این کتاب خیلی گسترده و مفصل نگارش یافته است و حدود ۴۱۲ صفحه است. دیگر حاشیه‌ای است، بر «فرائد الاصول» شیخ انصاری که از مبحث قطع تا آخر مبحث حجیت ظن ادامه داده و موفق شده بر این کتاب تا آن قسمت تعلیقه‌ای بنویسد. او همچنین یک سلسله رسائل متفرقه دارد، در فقه و اصول فقه که این‌ها معمولا تقریرات درس اساتید او است. کتابی هم به نام «تحفه الصائمین فی شرح ادعیه الثلاثین» دارد که در گزارش دعاهای هر روزه ماه مبارک رمضان است، و دیگر کتابی تحت عنوان «رساله فی رد الصوفیه» نوشته که البته این کتاب گزیده‌ای است، از مطالبی که به مناسبت در طی خطبه ۲۰۸ نهج البلاغه مطرح کرده و در واقع این کتاب را از شرح نهج البلاغه التقاط و انتخاب کرده است.
