مِسک (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
مِسْکٌ:
(خِتَامُهُ مِسْكٌ)مِسْکٌ: به کسر میم، همان مشگ یا مشک فارسی است (به کسر یا ضم میم) مادۀ خوش‌بویی که از ناف آهوی مخصوصی به نام «آهوی مشگ» تولید می‌شود و نوع خوب آن را از آهوی ختن می‌گیرند. ذکر این کلمه در
آیه مورد بحث در مورد شراب طهور است برای
بهشتیان که هیچ‌گونه ناخالصی و آلودگی در آن وجود ندارد و دربسته و دست‌نخورده است، یعنی آن را مهر کرده‌اند و مهر آن را با مشک نهاده‌اند.
به موردی از کاربرد «مِسْکٌ» در
قرآن، اشاره می‌شود:
(خِتَامُهُ مِسْكٌ وَفِي ذَلِكَ فَلْيَتَنَافَسِ الْمُتَنَافِسُونَ)(مُهرى كه بر آن نهاده شده از مشك است؛ و مشتاقان بايد براى اين نعمت‌هاى بهشتى بر يكديگر پيشى گيرند.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید:
بعضى گفته‌اند: كلمه ختام به معناى وسيله مهر زدن است، مى‌فرمايد وسيله مهر زدن بر آن
رحیق بجاى گل و لاک و امثال آن (كه در
دنیا بوسيله آنها مهر و موم مى‌كنند) مشك است. بعضى گفته‌اند: منظور از ختام، آخرين طعمى است كه از آن شراب در دهان مى‌ماند، مى‌فرمايد آخرين طعم آن بوى مشك است.
•
شریعتمداری، جعفر، شرح و تفسیر لغات قرآن بر اساس تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «مسک»، ج۴، ص۳۰۲.
