مَرْوَه (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
مَرْوَه:
(الصَّفَا وَ الْمَرْوَةَ )مَرْوَه: نام کوه کوچکی است در
مکه در مقابل
کوه صفا (کنار
مسجد الحرام) که فاصلۀ بین این دو کوه تقریبا ۴۲۰ متر است و اکنون این فاصله به صورت سالن سرپوشیده‌ای درآمده است که حجّاج در زیر سقف آن به «
سعی» (حرکت میان این دو کوه) می‌پردازند.
مروة در لغت به معنی «سنگ محکم و خشن» است و «صفا» به سنگی گفته می‌شود که «صاف و محکم و درخشان» باشد.
نام این دو کوه (صفا و مروة) از
اعلام قرآن و طبق آیۀ شریفه از
شعائر خداوند است و «شعائر اللّه» به معنی علامت‌هایی است که انسان را به
یاد خدا می‌اندازد و خاطره‌ای از خاطرات مقدس را در نظرها تجدید می‌کند.
به موردی از کاربرد «مَرْوَه» در
قرآن، اشاره می‌شود:
(إِنَّ الصَّفَا وَ الْمَرْوَةَ مِن شَعَآئِرِ اللّهِ فَمَنْ حَجَّ الْبَيْتَ أَوِ اعْتَمَرَ فَلاَ جُنَاحَ عَلَيْهِ أَن يَطَّوَّفَ بِهِمَا وَ مَن تَطَوَّعَ خَيْرًا فَإِنَّ اللّهَ شَاكِرٌ عَلِيمٌ) («صفا» و «مروه» از شعائر الهى است؛ بنابراين، هركس كه حجِّ خانه خدا و يا عمره انجام دهد، باكى بر او نيست كه برآن دو طواف كند؛ و سعىِ صفا و مروه به جاى آورد. و كسى كه فرمان خدا را در انجام كارهاى نيك اطاعت كند،
خداوند نسبت به عمل او قدردان، و از آن آگاه است.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید:
اين
آیه اشاره دارد به اينكه صفا و مروه دو محل است كه به علامت الهى نشان‌دار شده و آن علامت، بندگان خداى را بسوى خدا دلالت مى‌كند و خدا را بيادشان مى‌آورد و از اينكه صفا و مروه را در مقابل همه موجودات اختصاص داده به اينكه از شعايرند با اينكه تمامى موجودات آدمى را بسوى آفريدگارش دلالت مى‌كند، فهميده می‌شود كه مراد از شعائر، شعائر و آيت‌ها و نشانه‌هاى تكوينى نيست كه تمامى موجودات آن را دارند بلكه خداى تعالى آن دو را شعائر قرار داده و
معبد خود كرده، تا بندگانش در آن موضع وى را
عبادت كنند، در نتيجه دو موضع نامبرده علاوه بر آن دلالتى كه همه كائنات دارند، به دلالت خاصى بندگان را بياد خدا مى‌اندازد، پس شعيره بودن صفا و مروه خود دلالت دارد بر اينكه خدا براى اين دو موضع عبادت خاصى مقرر كرده است.
•
شریعتمداری، جعفر، شرح و تفسیر لغات قرآن بر اساس تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «مروه»، ج۴، ص۲۸۲.
