منّت به معناى نعمت گرانسنگ و ارزشمند است و آن بر دو وجه است: گاهى عملى است كه با دادن نعمت ارزشمند تحقق پيدا مىكند، اين نوع از منّت در حقيقت تنها از جانب خدا است. گاهى به گفتار است و آن اظهار منّت است كه نعمت دهنده نسبت به نعمت داده شده يادآورى كرده، اظهار منّت مىكند. اين نوعمنّت بين مردم ناپسند است مگر آنكه در برابر نعمت ناسپاسى صورت گيرد.