مخالفت عمرة بن عبدالرحمن با رفتن امام حسین به عراق
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
مخالفت عمرة بن عبدالرحمن با رفتن امام حسین به عراق، از مباحث مرتبط به رفتن
امام حسین (علیه‌السلام) به سمت
عراق است. عَمره بنت عبد الرحمان، از
قبیله بنی‌نجار، از
زنان تابعی و زنی
فقیه و آگاه به
حدیث بود. او راوی حدیثی از
عایشه درباره
پیشگویی پیامبر درباره مکان شهادت امام حسین می‌باشد. عَمره در آستانه سفر امام حسین (علیه‌السّلام) به سمت
کوفه، به امام حسین (علیه‌السّلام) نامه‌ای نوشت. او در این نامه تلاش کرده است امام حسین (علیه‌السّلام) را از ادامه مسیر به سوی کوفه منصرف کند.
عَمره دختر عبد الرحمان بن سعد بن زراره انصاری مدنی، از
قبیله بنی‌نجار، از
زنان تابعی و همسر
عبدالرحمان بن حارثه بود.
به گفته منابع
اهل سنت او زنی
فقیه و آگاه به
حدیث و مصاحب
عایشه همسر
پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) بود و در خانه عایشه زندگی می‌کرد.
عمرة بن عبدالرحمن از عایشه و
ام سلمه حدیث روایت می‌کرد
و زنی مورد وثوق بوده است.
عَمره دختر عبد الرحمان، راوی حدیثی از عایشه درباره
پیشگویی پیامبر درباره مکان شهادت امام حسین می‌باشد.
عمر بن عبد العزیز، به فرماندار مدینه دستور داد که روایت‌های وی، نوشته شود تا مبادا از بین بروند.
عمرة بن عبدالرحمن سرانجام در سال ۹۸ یا ۹۶ هجری در گذشت.
عَمره بنت عبد الرحمان، در آستانه سفر
امام حسین (علیه‌السّلام) به سمت
کوفه، به امام حسین (علیه‌السّلام) نامه‌ای نوشت. او در این نامه تلاش کرده است امام حسین (علیه‌السّلام) را از ادامه مسیر به سوی کوفه منصرف کند. مضمون نامه به طور خاص بر این تمرکز دارد که امام حسین (علیه‌السّلام) را از رفتن به سوی قتلگاه و مرگ حتمی بر حذر دارد. او همچنین امام را به «تسلیم شدن و همراهی با جماعت» توصیه کرده است. عمره در نامه خود به حدیثی اشاره می‌کند که از
عایشه، همسر
پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم)، شنیده است. بر اساس این حدیث، پیامبر پیش‌بینی کرده است که امام حسین (علیه‌السّلام) در سرزمین
بابِل (کربلا) کشته خواهد شد.
•
اشهَدُ لَحَدَّثَتنی عائِشَةُ انَّها سَمِعَت رَسولَ اللّه ِ (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) یَقولُ: «یُقتَلُ حُسَینٌ بِاَرضِ بابِلَ.»این اشاره به حدیث، به نوعی تصدیق کننده وقوع حادثه کربلا و شهادت امام حسین (علیه‌السّلام) است. پاسخ امام حسین (علیه‌السّلام) به این نامه، حاکی از عزم راسخ ایشان برای ادامه مسیر و قبول شهادت است. امام پس از خواندن نامه، با استناد به پیش‌بینی شهادت خویش، بیان می‌کند که باید به قتلگاه خود برود.
•
کَتَبَت الَیهِ (ای الَی الحُسَینِ (علیه‌السّلام)) عَمرَةُ بِنتُ عَبدِ الرَّحمنِ تُعَظِّمُ عَلَیهِ ما یُریدُ ان یَصنَعَ، وتَامُرُهُ بِالطّاعَةِ ولُزومِ الجَماعَةِ، وتُخبِرُهُ انَّهُ انَّما یُساقُ الی مَصرَعِهِ، وتَقولُ: اشهَدُ لَحَدَّثَتنی عائِشَةُ انَّها سَمِعَت رَسولَ اللّه ِ (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) یَقولُ: «یُقتَلُ حُسَینٌ بِاَرضِ بابِلَ». فَلَمّا قَرَاَ کِتابَها، قالَ: فَلا بُدَّ لی اذا مِن مَصرَعی، ومَضی. در
الطبقات الکبری (الطبقة الخامسة من الصحابة) گزارش شده است که عَمره دختر عبد الرحمان، در نامه‌ای به امام حسین (علیه‌السّلام)، کار او را که می‌خواست انجام بدهد، بزرگ شمرد و به او سفارش کرد تا اطاعت کند و همراه جماعت باشد و به او خبر داد که به سوی قتلگاه خود، گام بر می‌دارد و گفت: گواهی می‌دهم که عایشه برایم گفت که از پیامبر خدا شنیده که فرموده است: «حسین در سرزمین بابِل کشته می‌شود». امام حسین (علیه‌السّلام) هنگامی که نامه او را خواند، فرمود: «پس در این صورت باید به قتلگاه خود بروم» و رفت.
• محمدی ری‌شهری، محمد، دانشنامه امام حسین (علیه‌السلام) بر پایه قرآن، حدیث و تاریخ، ج۳، ص۲۰۸.
• پیشوایی، مهدی، مقتل جامع سیدالشهداء، ج۱، ص۴۹۰-۴۹۸.
