محمد بن منصور مرادی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ابوجعفر محمد بن منصور مرادی (م حدود
۲۹۰ق)، مفسر،
محدث،
فقیه، مورخ، عالم به
علم قرائت و از برجستگان
شیعه اهل‌بیت (علیهم‌السّلام) در
عراق در
قرن سوم هجری قمری بود.
ابوجعفر محمد بن منصور بن یزید مرادی زیدی کوفی، از برجستگان شیعه اهل‌بیت (علیهم‌السّلام) در عراق بود.
حدیث را از کسانی چون
حسن بن عبدالواحد کوفی و
سلیمان بن خالد فرا گرفت. ابوجعفر استاد قرائت بود و آن را از اصحاب
حمزة بن حبیب، از پیشوایان هفتگانه علم قرائت آموخت.
از شاگردان وی در حدیث و قرائت افرادی چون
احمد بن محمد بن سعید همدانی،
حسین بن سعدان و
عبدالله بن عبدالمجید را می‌توان نام برد.
کحاله با استفاده از آثار بر جای مانده از او نوشته که مرادی در علومی چون تفسیر، حدیث، فقه، تاریخ و قرآن مهارت داشت.
ابن ندیم او را از علمای
زیدیه دانسته و آثار متعددی را برای او ذکر کرده که عبارت‌اند از: التفسیر الکبیر، التفسیر الصغیر، کتاب احمد بن عیسی (امالی)، سیرة الائمة العادله، کتابهایی در احکام مثل طهارة و صلوة الخمیس، رساله‌ای از زبان برخی از
سادات علوی خطاب به
حسن بن زید علوی در
طبرستان علوم آل محمد (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم)، کتاب الذکر المناهی
و عدد سور القرآن و عدد آیاته و عدد کلماته و حروفه و نصفه و اثلاثه و اخماسه و اسداسه و اسباعه و اثمانه و اتساعه و اعشاره و اجزاء عشرین و اجزاء ثلاثین. کتاب اخیر در جای دیگری به اختلاف المصاحف تعبیر شده است.
تاریخ وفات وی حدود
۲۹۰ق است.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، ج۱، ص۷۳۹-۷۴۰، برگرفته از مقاله «محمد مرادی».
