محمد بن منده اصفهانی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ابوجعفر محمد بن منده اصفهانی (زنده در
۲۷۷ق)، مشهور به ابن منده، از راویان
قرن سوم هجری قمری بود.
ابوجعفر محمد بن مندة بن ابی هیثم منصور اصفهانی، مشهور به ابن منده، ساکن
ری بود که برای
استماع حدیث به
بغداد رفت و در آنجا از افرادی چون
بکر بن بکار،
ابراهیم بن موسی فراء و
محمد بن مهران جمال حدیث شنید. از او
اسماعیل بن محمد بن صفار و
حمزة بن محمد دهقان روایت کرده‌اند.
رجالیون اهل‌سنت او را تضعیف کرده و کذّاب دانسته‌اند.
از اینکه
ابونعیم اصفهانی در کتاب خود از او یاد کرده
و دیگران نیز لقب اصفهانی به او داده‌اند، استفاده می‌شود که وی در آنجا حضور یا سکونت داشته است. باید توجه داشت که محمد بن منده نام یکی دیگر از محدثان مشهور نیز می‌باشد. کنیه او ابوعبدالله، و کتاب معروفش معرفة الصحابه و
تاریخ اصفهان می‌باشد.
ذهبی می‌گوید: ابوجعفر بن منده از خاندان مشهور ابن منده نیست.
ابن منده در سال ۲۷۷ق زنده بود.
حاجی خلیفه کتابی با عنوان جزء ابن منده به وی نسبت داده
که کتابی حدیثی بوده است.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، ج۱، ص۶۵۳، برگرفته از مقاله «محمد ـ ابن منده».
