محمد بن جعفر آدمی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
محمد بن جعفر آدمی (متوفای ۳۴۸ق)، از قاریان قرآن و محدثان
قرن چهارم هجری قمری در
بغداد بود.
ابوبکر ادمی، محمد بن جعفر بن محمد بن فضاله، هنگام
قرائت قرآن، بهترین و رساترین صدا را داشت. حدیث را از پیشوایان عصر خود آموخت و از آنها حدیث نقل کرد. با
ابوالقاسم بغوی (متوفای ۳۱۷ق) به
حج رفت. چون به
مسجد النبی درآمدند، پیرمرد نابینایی دیدند که احادیث جعلی برای مردم روایت می‌کند. بغوی گفت: سزاوار است نزدش رفته و احادیثش را رد کنیم و مانع نقل حدیث دروغ بشویم، ولی ابوبکر گفت: ای ابوالقاسم! سخن ما در این جمعیت زیاد، اثری ندارد و ما در
بغداد نیستیم تا مردم مقام ما را دریابند، اما مصلحت می‌دانم قرآن بخوانم تا مردم را از گردش پراکنده سازم. آن‌گاه بسمله گفت، هنوز اعوذ بالله را به پایان نبرده بود که مردم دور پیرمرد کور را خالی کردند و تنهایش گذاشتند و به سوی او روی آوردند تا به قرآن خواندن ابوبکر گوش فرادهند. آن‌گاه آن کور به عصاکش خود گفت: دستم را بگیر! که این‌گونه نعمت زایل می‌شود.
عبدالسلام ترمانینی، رویدادهای تاریخ اسلام، ترجمه پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، ج۲، ص۲۵۷.
