آخوند ملّامحمدحسین کرمانی ابن ملّااسداللَّه، عالم فاضل، فقیه کامل، از اکابر علماء و مدرسین و مراجع در اصفهان. در حدود سال ۱۲۴۵ق در کرمان متولّد شده، مقدمات علوم را در آنجا آموخته و جهت تکمیل آن به اصفهان آمد و در خدمت خدمت حاجشیخ محمّدباقر نجفی، میرزا محمّدباقر چهارسوقی(صاحب روضات)، ملّاحسین‌علی تویسرکانی، میرزا محمّدحسن نجفی، سیّدمحمّد شهشهانی، ملّاعبدالجواد حکیم خراسانی و ملّاحیدر صباغ و دیگران تحصیل نموده و به اجتهاد رسید و از برخی از اساتید خود به اخذ اجازه روایت و اجتهاد مفتخر شد. وی از مدرسین مشهور فقه و اصول در اصفهان بوده و جمعی از فضلاء در درس او حاضر می‌شدند. علاوه بر آن به قضاوت و رفع خصومات و مرافعات می‌پرداخت. [و در بین عموم مردم به عدالت و رعایت حق در قضاوت شهرت داشت.] او در کمال زهد و استغناء می‌زیست. از آثار او تاسیس و تعمیر دو باب مسجد به نام «نور» و «رضوان» می‌باشد. اوّلی در چهار راه کرمانی، در خیابان حافظ جنب منزل خود و دوّمی نزدیک دروازه اشرف جنب شترگلو می‌باشد که هر دو مخروبه بوده و ایشان بانی تعمیرات آن شده است [هزینه مرمّت مسجد رضوان را میرزا ابراهیم ملک التّجار متقبّل شده است.]
سرانجام در شب ۲۱ جمادی الاولی سال ۱۳۳۰ق وفات یافته، در مقبره‌ای مخصوص در مسجد خود (مسجد رضوان) مدفون گردید. میرزا حسن‌خان جابری انصاری ضمن مرثیه‌ای ماده تاریخ وفات او را چنین نوشته است: «انصاری» گفتا بدیهه تاریخش را ••••• «فردوس مقام زاهد کرمانی است»
کتب زیر از اوست: ۱. «اجزایی در اصول و فقه» ۲. «تقریرات فقهی و اصولی اساتید خود» ۳. «رساله عملیّه» علاوه بر مقام فقاهتشعر نیز می‌سروده و «مفتی» تخلص می‌نموده است. اشعار کتیبه مسجد رضوان از خود اوست.
[۱]مهدوی، سیدمصلح‌الدین، رجال اصفهان یا تذکره القبور، ص۱۸۲-۱۸۳.
[۲]مهدوی، سیدمصلح‌الدین، دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج۱، ص۵۳۳-۵۳۴.
